“Bedankt voor de sleutels”, zei Paul tegen de receptioniste. Suzanne zag hoe de vrouw zich omdraaide om de boekingspapieren voor hun midweekje in het bungalowpark op te ruimen. Suzanne zag ook, hoe Paul zijn ogen niet van de receptioniste kon afhouden. Haar man Paul. Hij leek wel even volledig verdwenen van de planeet.

Drie jaar waren ze nu getrouwd. Precies drie jaar. Dit midweekje gingen ze het vieren. Gewoon, lekker samen, een paar dagen relaxen in een groot luxe bungalowpark. Zo’n park met alles erop en eraan. Ze hadden een chique Viphuisje. Er was een enorm zwemparadijs en een grote `Plaza’ met winkeltjes, boetiekjes, eettentjes, live-muziek en zelfs een kapsalon. Paul en Suzanne, ze waren gek op elkaar. Nog steeds. “Suus”, zo zei hij altijd: “jij bent het mooiste wat me ooit overkomen is”. Suzanne wist dat hij het meende. Ze had echt zin in dit midweekje. Maar ze zag nu ook Pauls starende ogen, gericht op de receptioniste. Wat was het wat hij in haar zag? Suzanne keek nog eens. Het was een knap meisje. De strakke bedrijfskleding met het korte rokje en panty’s stonden haar goed, zeker met die leuke hoge hakken erbij. Maar wat vooral opviel was haar haar. Ze was blond en had haar haar erg kort geknipt. Van voren viel het net op de kaaklijn, maar naar achteren toe liep het schuin omhoog. Haar nek was helemaal kort opgeschoren. In haar oren, die goed zichtbaar waren droeg ze grote oorringen. Ja, het was een leuk meisje om naar te kijken. Maar dat was zij, Suzanne ook. Ze liepen naar buiten, naar de auto, om hun huisje op te zoeken. Paul leek volledig teruggekeerd op aarde.

Het huisje was helemaal goed. Al snel hadden ze de spullen uitgepakt en waren ze klaar om het grote relaxfeest te laten beginnen. Het begon met een lekker etentje vanavond op de Plaza van het park. Terwijl Paul het terrein ging verkennen trok Suzanne zich terug in de slaapkamer om zich te verkleden voor het diner. Ze keek in de spiegel. Het meisje achter de balie was niet meer uit haar gedachten verdwenen. Ze bekeek zichzelf. Suzanne wist best dat ze knap was. Een klassieke Hollandse beauty zoals ze wel eens genoemd was… Ze was lang, niet te mager, niet te dik. De welvingen van haar lichaam zaten precies zoals ze moesten zijn. Vaak werd ze nagekeken op straat. En ze moest dan altijd lachen om Paul, die zich liep op te winden over de blikken van die andere kerels. “Paul, wees niet bang, ik ben alleen voor jou, voor altijd”, zei ze dan. Suzanne was eerlijk en heel serieus over haar relatie. Ze zou Paul niet in de steek laten. Ze keek nog eens in de spiegel. Haar haar. Tja, daar was weinig aan veranderd sinds ze 13 was geweest. Het was lang, donkerblond. Met een klein beetje slag viel het op haar schouders, het kwam tot halverwege haar rug. Ze dacht nog eens aan de receptioniste, en Pauls blik. Het was wel duidelijk dat Paul naar het haar van het meisje had gekeken. Hoe zou het bij haar staan, zo’n superkort bobje? Suzanne kon het zich niet voorstellen. Maar het liet haar niet los.

Die avond was ze er met haar gedachten niet bij. Het was een gezellig tentje, het eten was goed, de wijn was goed en Paul was precies de Paul waar ze op viel. Maar in gedachten was Suzanne met heel andere dingen bezig. Het beeld van de receptioniste kreeg ze niet meer uit haar hoofd. Steeds meer leek het samen te vloeien met haar eigen spiegelbeeld. De gedachte om haar lange haar af te knippen en Paul te verrassen gaf haar een gevoel van opwinding. Het werd een onrustige nacht. Pas tegen de ochtend, toen ze de knoop doorhakte, viel Suzanne in slaap.

Het was al halverwege de ochtend toen ze wakker werd. Meteen voelde ze de adrenaline in haar aderen tintelen. Ze ging het doen, ze ging het doen. Ze zocht door het huisje, maar vond Paul niet. Gisteren had hij gezegd dat hij vandaag een wandeling ging maken door het grote natuurgebied waar het park bij lag. Dat betekende dat ze wel even de tijd had. Snel griste ze wat kleren bij elkaar, schreef een briefje voor Paul en rende naar de Plaza. Eerst ging ze naar een boetiekje waar ze gisteren een schattig mini-jurkje had gezien, met bijpassende schoenen. Suzanne twijfelde. Normaal droeg ze zoiets niet. Maar al snel bedacht ze dat ze besloten had helemaal tot het eind te gaan. Het was alles of niets. “Mag ik dit passen?”, vroeg ze aan de verkoopster. In het pashokje zag ze dat het perfect was. Het jurkje viel maar net over haar billen, haar décolleté leek wel naar voren te springen en de schoenen hadden de hoogste hakken die ze ooit had gehad, zeker vier centimeter. Ze zocht er nog een passende panty bij en rekende af.

Bij de beautysalon maakte ze een afspraak voor anderhalf uur later, vervolgens ging Suzanne naar de achterste hoek van de Plaza. Daar zat de dameskapsalon. Er was behalve de kapster niemand. Ze mocht meteen gaan zitten. “Hoi, ik ben Esmeralda”, zei het meisje. Het was een jong meisje nog, met haar haar in drie kleuren geverfd. “Hoi, ik ben Suzanne”, zei Suzanne. Ze voelde dat het menes werd. Het uur van de waarheid. “Hoe wil je het hebben?”, vroeg Esmeralda. Suzannes hart bonkte in haar keel. Nu moest het eruit. Ze dacht aan Paul. Aan zijn blik bij de receptie. Ze voelde de opwinding door haar lijf gieren. “Oké”, zei ze, “ik wil mijn haar er helemaal af”. “: Er af?”, vroeg de kapster twijfelend. “Ja!”, Suzanne hapte naar adem: “ik wil het eerst goudblond verven, en dan dat je het in een heel korte boblijn knipt”. “Hmm. O..kee”, zei Esmeralda, terwijl er een fijne glimlach over haar gezicht gleed. “Bedoel je misschien net zo’n kapsel als Hester?” “Hester?”, vroeg Suzanne. “Oh, dat is een collegaatje hier op het park, ze werkt bij de receptie. Ik dacht dat je haar misschien had gezien.”. “Een blos schot over Suzannes wangen. “Nee.. eh. ja, nou, ja, ik heb haar gezien. En eh. ja, zo wil ik mij haar ook. een superkorte bob”. Esmeralda lachte. “Nou, je bent niet de eerste hoor. Je moet weten: Hester heeft haar haar nu ongeveer een jaar zo, staat dagelijks bij de balie. Ik heb sindsdien bijna wekelijks meiden die het precies zo willen in de zaak.”. Suzanne probeerde het zich voor te stellen: – hoe je overal in het bungalowpark steeds weer dames zag lopen met dat superkorte sexy boblijntje… – op de Plaza, in het zwembad – overal.. – “Ja, ik moet toegeven, ik ben er helemaal weg van. En mijn man ook”, voegde ze toe. “Oké, zullen we maar beginnen dan?”, vroeg Esmeralda. “Ja,”zei Suzanne, “graag, ik kan bijna niet wachten. Oh, mag ik nog één ding vragen? Ik wil mijn nek echt heel hoog opgeschoren, en doe het maar erg kort, zo kort mogelijk. “Je gaat er helemaal voor hé?” lachte Esmeralda, “Oké! Daar gaan we.”

Esmeralda mocht dan jong zijn, een vaardige vakvrouw was ze ook. Nadat Suzannes haar gewassen was mocht ze gaan zitten in een relaxte kappersstoel, ze kreeg een roze cape om. “Nou Suus, zeg maar dag tegen je haar.” En resoluut zette ze de schaar op Suzannes kaak. “Zoiets?”. Suzanne kon alleen maar knikken van `ja’. “Snip”, zei de schaar. En nog een paar keer: “snip, snip”. Suzanne durfde bijna niet te kijken. Ze voelde hoe de kapster om haar heen werkte. In een mum van tijd was de grootste lengte van Suzannes mooie lange donkerblonde haar verdwenen in de cape en op de grond. “Zullen we het eerst gaan kleuren?” vroeg Esmeralda. Een half uur later werd de verf eruit gespoeld. Terwijl Suzanne terugliep bekeek ze zichzelf in de spiegel. Het was een bijzonder gezicht: er liep een roze cape voorbij, met daarboven een hoofd wat ze niet kende. Haar haar viel in een rechte lijn rond haar hoofd, op kaaklengte. Omdat het nog nat was kon ze niet goed de nieuwe kleur zien, wel iets, maar niet zoveel. “Zo”, zei Esmeralda, “nu gaan we het model knippen”. Suzanne ontspande in de stoel en keek hoe Esmeralda de schaar weer op haar kaak zette. Maar in plaats van recht, op dezelfde hoogte te knippen, zette ze nu de schaar een beetje schuin en knipte richting haar rechteroor. Suzanne voelde hoe de spieren in haar lijf zich strak spanden. De sensatie trilde tot haar tenen. Voor het eerst sinds jaren kreeg ze goed zicht op haar oren. “Wow!”, zuchtte ze. “Ja”, dat is de verandering wel h
é?” knikte Esmeralda.

“Oké, dan nu je nek, wil je even je hoofd wat naar voren doen?” Suzanne boog haar hoofd en zag hoe de korte plukken goudblond haar voor haar ogen vielen. Toen hoorde ze een klik en voelde ze op haar nek het koele plastic van een tondeusekam. “Bzzzz”, met strakke halen bewoog Esmeralda de tondeuse omhoog, steeds hoger. Op haar cape zag Suzanne korte haartjes. Hele korte. “Bzzzz”, ging het weer. Met een klik verwijderde de kapster het opzetkammetje. “Je wilde het extra kort hè?”. Suzanne knikte, “ja, zo kort mogelijk. “. “Oké, dan gaan we door”, zei Esmeralda. En Suzanne voelde hoe het koude staal van het apparaat zo op haar nek gezet werd. De opwinding golfde door haar lijf. Oh, wat voelde dat goed! Nu begreep ze waarom. Schrapend vervolgde de tondeuse zijn weg. En toen. was het klaar.

Esmeralda pakte de handspiegel. “En, benieuwd naar de achterkant?” Suzanne keek in de spiegel. Dit was de nieuwe Suzanne. Een heel mooie Suzanne. Haar haar was goudblond, kort, tot op haar kaak. Ze keek via de grote spiegel in de handspiegel die Esmeralda achter haar vasthield. Haar mond viel open. Haar nek – haar nek was zogoed als kaalgeschoren tot de bovenkant van haar oren. Ze stak haar hand uit, van onder de cape en voelde. Het voelde als grof schuurpapier, fijne stoppeltjes, die langzaam, naar onderen overgingen in haar zachte perzikenhuidje. De tranen welde op in haar ogen. Esmeralda sloeg een arm om haar heen. “En, vind je het mooi?” zei ze lief. “Mooi?” snifte Suzanne, “dit had ik veel eerder moeten doen! Ik vind het zo ontzettend, geweldig mooi! En ik weet zeker dat Paul niet weet wat hij ziet!”
Toen Paul thuiskwam van zijn wandeling die middag, vond hij op het tafeltje van hun Viphuisje een briefje. “Schat, zullen we vanavond nóg een keer eten in hetzelfde tentje als gisteren? Ik was er gisteren niet helemaal bij met mijn hoofd, maar vanavond zeker wel. Ik heb een verrassing, speciaal voor jou. Zie je om half acht. Dikke kus kus kus van Suus.”

Paul verkleedde zich en ging op de afgesproken tijd naar de Plaza. Hij vroeg zich af wat Suzanne had uitgespookt. Onwillekeurig flitste het meisje bij de receptie door zijn hoofd. Waarom? Dat zou wat wezen, als zijn Suus haar haar zo zou doen! Maarja, die had het al jaren lang, donkerblond. Waarom zou ze. De meeste mensen vonden lang nu eenmaal mooier en Suus had schitterend haar. Hij kwam bij het restaurantje. Suzanne was er nog niet. Paul besloot te gaan zitten, met uitzicht op de Plaza, bestelde een biertje en wachtte. Die Suus. Wat zou ze hebben gedaan? En toen viel zijn mond op zijn schoenen.

Om de hoek, achter de fontein langs kwam een vrouw. Ze was lang. Ze liep in het kortste jurkje dat hij zich kon voorstellen, haar lange benen klikklakten op hoge hakken zijn kant uit. Het jurkje was wit, net als de schoenen. Door de hakken leken haar borsten naar voren, uit de jurk te willen springen. En haar haar. Wow! Paul was in extase. Het was goudblond, net boven de kaaklijn afgeknipt, nog korter dan dat van dat grietje van de receptie! In haar oren droeg ze grote ringen. “Hallo lieverd”, zei Suzanne, terwijl Paul smeltend in zijn stoel zat. Ze was mooi opgemaakt, Haar ogen stonden dromerig, met veel donkere mascara geaccentueerd. “Paul, wat dacht je van nóg drie jaar samen?” zwijmelde Suus. “Of eh. was je me zat, dat je zo naar dat grietje van de receptie liep te kijken gisteren?” Paul wist niet hoe hij geluid moest maken. “Suus!”, stamelde hij, “wat heb je gedaan?” “Voor jou Paul, een cadeautje.voor ons driejarig huwelijksfeestje”. Ze draaide zich om en ging op Pauls schoot zitten, met haar rug en nek naar hem toe. Toen Paul haar nek zag kon hij niet meer denken. Haar haar was helemaal kort geknipt in een superkorte boblijn, en haar nek zo goed als kaalgeschoren. Hij bracht zijn hand naar haar nek, voelde de stoppeltjes en sprong resoluut overeind. “Laat dat eten maar wachten, kom schoonheid, we gaan naar huis”. Zo hard Suus kon lopen op de hoge hakken renden ze hand in hand naar hun Viphuisje. Ze waren nog niet in de slaapkamer of ze waren allebei naakt, de kleren verspreid in het hele huisje.

Paul ging liggen. Suzanne stond voor hem, nu zonder het mini-jurkje, de panty’s en de rest. Paul had slechts oog voor haar korte stoppeltjes. het was net schuurpapier in haar nek en ook tussen haar benen. “Suus!”, zuchtte hij. “Jij bent het mooiste wat mij ooit is overkomen. ” Ze smolten samen, Suus legde haar kale nek op Pauls schouder. “Ik ben alleen voor jou Paul. voor altijd!”