“Blijf lekker liggen, dit kan wat gevoelig zijn maar je wordt er absoluut veel mooier van en het is beter dan scheren” hoorde ik Danièlle zeggen. Veel tijd om na te denken kreeg ik niet want ik voelde een venijnige pijnscheut door mijn gezicht gaan.

“Ratsj!!” Danièlle trok met een ruk een deel van het goedje, samen met mijn baardharen van mijn gezicht. Ik had wel willen schreeuwen, maar voor ik daar de kans voor kreeg duwde Danièlle iets steenkouds tegen de pijnlijke plek. Dat verlichtte de pijn in ieder geval wat, maar meteen daarna trok Danièlle al weer een ander stukje los. Nog een keer Ratsj!! gevolgd door een koud kompresachtig iets! Het hele ritueel herhaalde zich nog enkele malen en de tranen bungelden over mijn wangen die aanvoelden of ze in brand stonden. Ik had wel willen huilen.

“Zo dat was het, ik weet het is gemeen maar ik kon beter niet van te voren aankondigen dat ik je gezicht ging harsen” zei Danièlle.

“Blijf nog maar even lekker liggen, dan zal ik meteen de permanentvloeistof uitspoelen”

Ik was nog behoorlijk van mijn stuk gebracht door deze hele actie dus ik bleef met plezier liggen.

Danièlle maakte de plastic mutsen los en verwijderde voorzichtig de watten.

“Doe je hoofd een klein beetje omhoog alsjeblieft”

Ik deed mijn hoofd een klein beetje omhoog en voelde hoe Danièlle aan de achterzijde een lokje los wikkelde.

“Kijk eens, dat ziet er prachtig uit” hoorde ik haar zeggen terwijl ze de kraan aanzette en heel voorzichtig de wikkels begon af te spoelen. Minutenlang bleef ze maar spoelen en spoelen terwijl ik daar hulpeloos achterover lag en voelde hoe het lauwwarme water over mijn hoofd spoelde. Totaal overgeleverd, wachtend op er verder allemaal komen ging, terwijl het ruisende geluid van het water me bijna hypnotiseerde.

Plots hoorde ik dat Danièlle de kraan weer uitdraaide en met een handdoek de wikkels begon droog te deppen.

Ze draaide de handdoek als een tulband om mijn hoofd en zei: “Zo, kom maar weer mee naar de stoel…”

Voorzichtig maakte ik mijn ogen open en volgde ik haar weer naar de behandelstoel. Door de tranen in mijn ogen was het beeld in mijn ogen nogal wazig en voelde ik me ook wat bibberig. Door mijn tranen heen zag ik de handdoek om mijn hoofd en ging ik snel zitten.

Van mijn zelfvertrouwen was niets meer over na deze plotselinge en onverwachte pijnlijke behandeling en ik durfde dan ook niet opzij te kijken naar de andere meisjes die met me meegekomen waren.

Plotseling stond Monique weer achter me. Haar haar was nog nat van het uitspoelen maar de highlights waren heel goed zichtbaar. Het stond haar prachtig.
“Sorry voor deze aktie” zei Monique, “maar harsen geeft een veel gladder resultaat dan scheren. Ik weet zeker dat een glad gezicht je veel beter staat.”
Ze nam een tissue en veegde de tranen van mijn wangen terwijl ze met haar vingers over mijn wangen aaide.

“Voel eens hoe zacht.” zei ze, terwijl ze ondertussen de handdoek van mijn hoofd afwikkelde en mijn haar nog wat beter droogdepte.

Even later kwam Monique, tot mijn verbazing, weer aan met het merkwaardige nekbakje. Ze legde het weer voorzichtig in mijn hals en drukte het weer aan.
Er werd weer een nieuwe laag crème aangebracht langs mijn haargrens en, even voorzichtig als Danièlle het eerst had gedaan, bracht Monique een nieuwe, verse strook watten aan langs mijn haargrens.

Vervolgens nam Monique een bakje en eensoort sponsje en begon opnieuw een goedje op mijn haar aan te brengen.
“Dat is om de krul te fixeren” vertelde ze me alsof ze had gezien dat ik het allemaal maar niet begreep.

“Ik snap best dat het spannend is voor je hoor…, maar vertrouw ons maar. Je zult er geen spijt van hebben….”

Ik kon niet ontkennen dat ik het spannend vond, sterker nog, ik vond het doodeng! Tegelijkertijd bleef het echter ook spannend. Al die nieuwe ervaringen, dingen die ik nog nooit gedaan had in mijn leven. Alleen maar weten dat ik er dadelijk heel anders zou uit zien…..