Terwijl de ene kapster nog steeds bezig was de muts op Marco’s hoofd te plaatsen trok de andere een droogkap, die al die tijd zwijgend aan de muur had gehangen langzaam dichterbij.  

Een grote, zware, zwarte, droogkap hangend aan een zwenkarm. Marco had het idee dat hij steeds kleiner werd. Hij voelde zich, zo onder die grote zwarte kapmantel, hulpeloos en onzeker. De droogkap werd steeds intimiderender naarmate hij dichterbij kwam. Marco voelde hoe de kapster die hem de muts opdeed zijn hoofd langzaam, maar dwingend onder de droogkap dirigeerde. Hij voelde hoe zijn hoofd steeds meer gevangen raakte in de donkere kooi die de droogkap wel leek. 

“Zo”, zei de kapster, die de droogkap dichterbij had gezwenkt. “En dan nu maar even geduld hebben. Wij vrouwen hebben hier altijd een hekel aan. Je kunt niets meer volgen van alle gesprekken in de kapsalon met die kap over je hoofd. De enige oplossing is een hele stapel roddelbladen ter compensatie.” waarop ze Marco een stapeltje typische, ietwat beduimelde,  roddelbladen aanreikte. Dat was het laatste dat hij kon horen, want een van de kapsters had de droogkap aangezet en deze kwam luidkeels tot leven. Marco voelde een wind om zijn hoofd waaien die langzaam warmer en warmer werd. Plotseling leek hij wel alleen op de wereld. Het was zoals de kapster had verteld. Alleen op je eigen, broeierige eilandje onder de droogkap. Niets was er meer te horen behalve het intimiderende, brullende geluid van de droogkap. 

Talloze gedachtes gingen onder de droogkap door Marco’s hoofd. Waar was hij aan begonnen. In een wildvreemde omgeving, in een wildvreemde kapsalon gevangen onder een droogkap met een permanent in zijn haren.

Terwijl zijn gedachtes door zijn hoofd raasden leek het wel of het onder de droogkap steeds heter werd. Marco voelde hoe zijn hoofd steeds roder werd door de hitte van de droogkap en hij voelde hoe zweetdruppeltje zich langzaam losmaakte van zijn voorhoofd. Omdat Marco nog steeds vastgebonden was kon hij het zweet niet afpoetsen en voelde hij de zweet druppeltjes langzaam naar beneden glijden. Heel langzaam, langs de zijkant van zijn neus totdat ze landen  op zijn lippen en hij het zout kon proeven. Ongelofelijk wat had hij het warm en wat voelde hij zich beschaamd.