Klaar
Het grint van de oprijlaan kraakt onder mijn auto. Er staan niet heel veel auto’s op de goed afgeschermde parkeerplaats achter de villa.
Ik bel aan en word vriendelijk binnengelaten. Of ik een afspraak heb met één van de meisjes. Nee, dat heb ik niet. Ik vraag of Christine vrij is? Want ik weet wat wil en had geen zin om te kiezen uit misschien wel twintig meisjes. Die hoe sexy of mooi ook, me op dit moment niet zouden kunnen bekoren.
Ik ken Christine al. Lang golvend donker haar, grote ogen. Warm en een glimlach die permanent op haar gezicht staat. Speels en intelligent. Iemand waarbij ik mijn zware rugzak af kon doen. Al was het maar voor even.
Even kijken, ja hoor Christine is vrij. De receptioniste loopt naar achter en komt terug met Christine.
Snel vervullen we de formaliteiten en Christine neemt me aan de hand mee naar een van de nieuwe kamers.
Aarzelend geef ik het stapeltje papier dat ik opgevouwen bewaarde in mijn binnenzak aan Christine. Ze kijkt me vragend aan, vouwt het open en begint te lezen. Ze stapt mijn droom binnen. Het wordt stil.
“Je hebt geluk dat ik vrij ben”. Haar armen om me heen en me hongerig aankijkende met haar stralende ogen.
We zoenen.
“Hoop dat je het leuk vindt” zeg ik “want ik heb een afspraak voor je afgezegd”.
Ze lacht, “dat zal dan wel niet dringend geweest zijn, toch?”
“Nou dat is maar net hoe je er naar kijkt. Misschien niet dringend, maar wel nodig.” “Ik wilde aanvankelijk vanmiddag mijn haar laten knippen, maar ja, mijn kapster zoent niet zo lekker als jij dat doet. Tenminste dat denk ik.”
Christine streelt me over mijn hoofd en plukt een beetje aan mijn haar. Wat ze als het ware inspecteert.
“Maar goed, jij zal ook wel niet zo goed met schaar. Dat is dan weer haar specialiteit” zeg ik.
Christine kijkt me aan, op een manier van wat maak je me nou en zegt “Dat is wel een beetje voorbarige conclusie hoor. Misschien kan die kapster van jou best heerlijk zoenen en kan ik best iemands haar knippen.”
Het is mijn eigen schuld. Ik plaag Christine en zij doet dat nu ook.
“Ja hoor natuurlijk” en ik lach een beetje.
Christine reageert “Serieus hoor, ik al vaker mensen geknipt dan jij denkt en dan heb ik beslist niet over alleen maar puntjes of een pony bijknippen. Het echte werk.”
Ze speelt wat met mijn haar en voegt toe “Jij vindt niet dat je héél dringend een knipbeurt nodig hebt? Je had beter moeten afspreken met je kapstertje”.
“Nu zit hier bij mij en niet voor je haar neem ik aan?”
Ik raak opgewonden van ons gesprekje. Ik reageer “Nee, dat was niet de insteek, maar uhh …. stel dat ik je nu zou vragen om mijn haar een centimeter of zo bij te knippen, dan ren je zeker hard weg.”
“Ja” zegt Christine “om een schaar te halen”.
Oeps, Dat had ik niet zo direct verwacht. Wel ben ik inmiddels van top tot teen opgewonden geraakt. Dat heeft Christine ook door. Ze gaat verder “Dus ….? Zeg het maar …. Maar wel iets meer dan dat centimetertje van jou, want dat zet geen zoden aan de dijk.”
Ik zeg “Je zoent me hemels, verleidt me, maakt me helemaal gek en dan daag je me ook nog uit?”
“Dat wil je toch graag” zegt ze en zachtjes beroeren haar lippen de mijne.
“Blijf je toch een uurtje langer, die kapsalon is straks allang gesloten”.
“Als ik je vraag mijn haar te knippen, doe je dan wel wat ik vraag en je weet echt wel wat je doet?” vraag ik haar.
“Ik doe niets wat je niet wil en ik ben voorzichtig.” “Ben zo terug”.
Christine loopt weg maar is in een oogwenk weer in de kamer. Een klein koffertje bij haar dat ze opent en op het bed plaatst. Ik zie meerdere scharen, kammen, klemmetjes en zelfs een tondeuse.
“Zo. We hebben alles bij de hand”. Alsof het haar standaarduitrusting was om op een missie te gaan. Ik kijk verbaasd. Ze trekt me op het bed en begint me langzaam uit te kleden. Knoopje voor knoopje van mijn witte hemd maakt ze geroutineerd los. Ze trekt het hemd voorzichtig uit en als een tovenares heeft ze in luttele seconden haar bh uit en mijn hemd aan.
Mijn broeksriem met lichtsnelheid uit mijn jeans en met een enkele korte ruk, mijn broek uit. Mijn shorts in diezelfde beweging.
Dan pakt een een soort van mini-schaartje en zegt “Even goed stil zitten, dan laat ik je ven zien wat een centimetertje is, hebben we daar geen misverstand over.” Ik zwijg en knik instemmend.
Christine pakt een heel dun lokje ergens midden op mijn hoofd “Stil zitten hoor …” en zachtjes hoor ik ze knippen.
“Kijk dat is nu een centimeter. Gaat eigenlijk helemaal nergens over, je ziet er bijna niets van.” Ik beaam wat ze zegt.
“He hè meneer komt er ook achter” en ze geeft me een snelle zoen op het voorhoofd.
“Dus ga ik écht je haar knippen of wat?”
Ik vraag haar wat ze daar onder verstaat, wat “écht” is?
“Ik zei net al dat ik niets doe wat je niet wil hoor. Maar er mag best wel een stuk af. Je oren vrij, die lange pieken op je voorhoofd weg.”
“Hoeveel knip je er dan af?” vraag ik.
Christine geeft tussen haar duim en wijsvinger, naar ik schat, een kleine vier centimeter aan.
We kijken elkaar stilzwijgend aan.
“Zeg maar of je dat wil, zoveel is dat niet hoor. Kijk als het aan mij lag ….”
Ik zeg “Ja wat dan Christine, als het aan jou lag …..”.
Christine pakt met haar beide handen mijn haar langs de oren en tilt dat omhoog. Ze houdt het vast zo “ … dan ging er echt een flink stuk af, goed kort aan de zijkant en bovenop in laagjes …”
Mijn adem stokte. Dit wil ik al langere tijd, denk ik. Nu krijg ik het op een presenteerblaadje en ik word bang.
“Oh is dat alles. Ik was al bang dat je me kaal wilde knippen.”
“Dat is altijd nog een optie” zegt ze terwijl ze het ingetogen uitschatert.
“Oké, ik blijf niet één maar twee uurtjes extra. Ik geloof niet dat ik ooit zo geil geweest ben als nu, als je me nog geiler maakt dan laat ik je helemaal je gang gaan. Verleid me maar en ik geef me helemaal aan je over ….”
Christine duwt me op mijn rug. Gaat boven me hangen en streelt mijn met kippenvel geteisterde lichaam met haar lange lokken. Ze komt dichterbij, kijkt me aan en fluistert dan in mijn oor “Weet je het zeker ….?”
Ik antwoord aarzelend “ja”.
Christine gaat in een soort van lotushouding zitten, trek me langzaam naar haar toe en klemt dan haar lange benen om me heen. Stevig. Trekt ze me nog eens dichter naar haar toe en kijkt me indringend doch zoet in mijn ogen.
“Zo, jij kunt even geen kant op. Leg je handen maar op mijn borsten ….” Voorzichtig raak ik haar jonge borsten aan en bedek ze teder met mijn kleine handen.
Ze zegt “Heerlijk, laat ze daar maar. Onder geen beding loslaten.” Ik knik instemmend.
Christine reikt met haar handen naar voor. Polsen tegen elkaar zodat ze een v vormt onder mijn kin. Zachtjes legt ze haar vingers op mijn wangen. Dan verder naar achter met haar vingertoppen. Ze plaatst die onderaan mijn bakkebaarden en wrijft de haartjes in opwaartse richting van mijn slapen.
Normaal gesproken werk ik zelf mijn bakkebaarden eens in de paar weken bij. Maar als ik een bezoekje aan de kapper plan, laat ik ze hun gang gaan.
Ze komen qua lengte nu pak weg een centimeter onder mijn oorlel uit. Ze zijn vol, de stugge haartjes bijna anderhalve centimeter lang.
Christine draait kleine krulletjes door een lichte aanraking van haar vingertoppen. Zo dicht bij mijn oor hoor ik het geknetter van de haartjes, wat ze daarmee veroorzaakt. Het werkt hypnotiserend.
Christine heeft me in haar macht en dat gevoel straalt ze ook uit.
“We zullen maar eens beginnen, het is nog veel werk.” spreekt ze. Ze laat een hand los van mijn gezicht en pakt naar achter in het koffertje. In één hand handig een fijne kam en een kappersschaar.
Ze begin haar ritueel met mijn bakkebaarden fijntjes over te doen met de kam. Langzaam kamt ze telkens weer de haartjes van mijn bakkebaarden omhoog en dan weer neerwaarts. In één hand de kam in de andere lichtjes de gesloten schaar waarmee ze soms dichtbij mijn wang komt, als ze met die hand mijn hoofd recht wil houden.
Dan kamt ze mijn linker bakkebaard omhoog en de rechter. Niet meer omlaag.
Ze kijkt me aan, opent de schaar, klemt die tegen zijkant van mijn gelaat. Het staal van de schaar voelt koud op mijn gloeiend gemasseerde huid. Met één enkele beweging knipt ze de haren van de bakkebaard, die statisch als ze zijn nu haaks uit mijn gezicht wijzen, kort. Het geluid van de schaar is oorverdovend in de stille kamer. De haartjes lijken in slow motion naar beneden te dwarrelen. Ze waren nog niet in mijn schoot beland of zonder te pauzeren volgt bakkebaard twee. De haartjes meer aan elkaar klevend.
Ik kijk omlaag en wat een paar haartjes lijken is toch een beetje een schok.
Christine pakt de regie terug en laat me niet afdwalen. Met één hand pakt ze mijn kin en zet mijn hoofd weer rechtop. Ze blijft mijn kin vasthouden terwijl ze met minuscule knipjes de haartjes kortwiekt die ze met die twee grote houwen heeft gemist.
Mijn handen heb ik inmiddels wat stevig op haar borsten liggen. Christine glimlacht, “Als je wil mag je even loslaten hoor. Moet je wel even die kleine haartjes er afblazen én ze liefdevol kussen.”
Ik leun wat naar voor en blaas zachtjes de haartjes van haar borsten. Christine laat een zucht waarmee ze wil zeggen, wat heerlijk. Dan plaats ik mijn lippen op haar tepels en met een klein beetje tong maak ik die vochtig.
Christine heeft ondertussen een nieuwe greep gedaan in het koffertje. Ik heb niet gezien wat, ze houdt het schuin achter haar rug.
“Handjes terug op de plaats.” zegt ze. “En doe je ogen maar heel even dicht.” Ik kan haar intentie even niet inbeelden, doch ik doe precies wat ze vraagt.
“Dichthouden.” herhaalt ze wanneer ze ziet dat ik twijfelachtig met dichte ogen wat frons. Weer voel ik iets kouds. Een zachte klik, een zoem die overgaat in een harder geluid. Het koude ding gaat moeiteloos omhoog over wat nog van de bakkebaarden restte. Tot aan mijn slaap in één langzame beweging, gevolgd door een salvo aan kleine herhalingen.
Weer een kleine klik en stilte. Christine pakte mijn handen van haar borsten weg en legde ze op mijn gezicht. Daar waar ooit een kleine jungle aan bakkebaarden groeide. Ik voelde geen enkele haar meer, hooguit een incidenteel stoppeltje van minder dan een millimeter.
“Handjes terug en doe maar open.” Met een genoegzame blik gaat Christine met de achterkant van haar hand langs mijn gezicht en zegt “Zo dat is een goed begin. Gelijk tien jaar jonger, lekker fris.”
Ik ben niet in staat om een woord uit te brengen. Ze omhelst me en geeft me een vurige tongzoen.
“Een goed begin is het halve werk. Je werd wel een beetje stilletjes hè. Maar ik hoorde geen nee of niet doen dus ga ik er vanuit dat het mocht.”
Ik antwoord “Uhh ja, het was wel wat onverwachts. Mijn kapster doet meestal de bakkebaarden als laatste. Ze vindt ze mooi dus ze werkt die alleen wat bij dan.”
Christine kijkt me aan alsof ze de juf van groep twee is. “Oh het is me wat. Nu ben ik toch je kapstertje. Dat wilde je toch graag. Zo dadelijk ga je nog huilen”. Dan terug op een serieuzere toon “Joh, dit is echt veel beter. Weg die oude hippie. Als je dapperheid je in de steek laat mag je ook nee zeggen hoor of als je niet meer wil ….”
“Nee, ik wil het wel.” en terwijl ik dat zeg plukt Christine weer al aan mijn haar. Ze komt wat omhoog en gaat achter mijn rug zitten. Haar benen wederom gespreid over de mijne. Klem. Ik voel haar tepels mijn rug raken. Met een hand duwt ze het haar in mijn nek omhoog en kust dan langdurig mijn vrijgekomen hals. Met beide handen start ze te spelen en strelen met mijn haar. Ware het een wasbeurt, maar dan zonder shampoo en zonder water.
Het gaat maar door tot ik bijna in trance geraak.
Ik voel nattigheid. Ook letterlijk. Met een een spraybus benevelt ze mijn haar met microscopisch kleine waterdruppeltjes. Een nat hoofd krijg ik er niet van. Alleen mossig, vochtig. Zo te reuken is de spray gewapend met een kleine hoeveelheid parfum, waarvan ik de oorsprong niet direct kan benoemen. Het doet me nog het meest denken aan Boudoir van Vivienne Westwood. Eén van, zo niet mijn meest favoriete parfum. Een geur gewijd aan een vrouwelijke en sterke vrouw, met geaccentueerde seksualiteit.
De filmlaag van vocht maakt het haar beter te kammen. Want ondanks de warboel van de lange “was”massage voel ik geen knopen of klitten wanneer Christine eerst met een zachte borstel en dan met een grote kam mijn haren recht kamt. Ze kamt mijn haar dan weer geheel naar links, naar rechts. Alles naar voor of terug naar achter.
In de spiegels op de kop van het bed en het plafond, zie ik haar daarbij onderzoekend kijken. Een plannetje smeden.
Met een fijnere kam begint ze het haar in vorm te brengen en meerdere scheidingen aan te brengen. Ik voel de fijne kam lichtjes krassen over mijn hoofdhuid en telkens zet ze de strak gemaakte scheiding vast met enkele haarklemmetjes. Zien hoef ik het eigenlijk niet. Ik voel het goed. Er lopen strakke lijnen hoog op mijn achterhoofd en een stuk boven mijn oren. Het haar bovenop mijn hoofd heeft ze gewenteld tot als een gedraaid touw, stevig naar achter getrokken en bij mijn kruin vastgepind.
“Ben je er klaar voor?” Vraagt Christine. Zonder mijn antwoord af te wachten voel ik de kam onder in mijn nek het haar vanachter dat onder de scheiding valt, omhoog brengen en luid de schaar zich sluiten. Eerst het knarsende geluid dat duidelijk maakt dat er veel haar tussen de bladen van de schaar doorgeknipt wordt. Dan de zware lok die langs mijn ruggenwervel omlaag glijdt. Christine zwijgt en herhaalt deze beweging over de volle breedte van mijn nek. Ik ben sprakeloos. Even stopt ze. Ik doe een poging om met mijn rechterhand naar achter te gaan en te voelen hoe kort het is.
Christine pakt mijn hand nog boven mijn schouder vast en zegt “Nee, dat gaan we niet doen ….” en legt mijn hand terug in mijn eigen schoot.
“Wacht even, dat gaan we anders oplossen”. Ik hoor Christine iets doen achter me. “Kom maar met beide armen, laag naar achter”. Ze heeft mijn broeksriem gepakt en wikkelt die strak over mijn polsen. Trekt de riem aan en sluit de gesp. Christine lacht “Zo nu ben je helemaal van mij”.
Ze gaat verder met het knippen van het haar dat nog rest onderaan op mijn achterhoofd. De lokken die ik over mijn rug omlaag voel gaan worden steeds lichter en kriebelig. Christine legt de kam neer en ik voel enkel nog het koude staal tegen mijn nek en achterhoofd. Kleine knippen in snel tempo. Ze houdt op, blaast in mijn nek en wrijft met haar hand over de haar gecreëerde zone op mij achterhoofd. Tot mijn verrassing voel ik toch nog haar daar, al zal het niet bijster veel zijn schat ik.
Christine komt naast me zitten. Ze neemt een lok van mijn haar net boven mijn oor tussen haar vingers en … snip. Daar gaat een enorme lok. Mijn haar komt niet langer over mijn oor. Nog een paar keer pakt ze een lok tussen haar vingers, ze laat de lok tussen haar wijs- en middelvinger glijden en weer … snip. Ze neemt de kam en gaat verder met knippen op de manier zoals ze dat van achter deed. De schaar gaat snel … snip, snip, snip. “Het gaat er al een beetje op lijken zo. Het schiet alleen niet echt op zo. De linkerkant pakken we anders aan.”
Op haar knieën kruipt ze voorzichtig over het bed naar mijn linkerzijde. Ze legt de kam en schaar neer en strekt zich ver naar achter naar het koffertje.
Slik, ze pakt een tondeuse en toch hopelijk ook een opzetkam?
Inderdaad. Ik schat de op één na grootste opzetkam, klikt ze op het apparaat. Geen idee hoe kort die knipt, maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat het een van de grote opzetkammen is.
Klak. Gezoem. Christine zet de opzetkam boven mijn oor een plaagt me “Niet in je broek plassen hè. Oh je hebt geen broek aan. Gaan dan maar.” Lachend gaat ze met de tondeuse omhoog tot aan de scheiding die ze eerder had getrokken. “Zo dat gaat een stuk sneller” zegt ze met enige verbazing in haar stem.
Ik voel een gigantische hoeveelheid haar over mijn schouder vallen en zit stil als een bang muisje. Ze herhaalt totdat er geen haar meer valt. De grote opzetkam had me enigszins in bescherming genomen. Althans dat lijkt eerst zo.
Ik ben even niet bij de les zogezegd. Christine strekt haar beide armen naar voor, handen gesloten als een vuist. “Links of rechts?” vraagt ze. Geen idee wat me te wachten staat. “Doe maar uhh … rechts dan” antwoord ik.
“Weet je dat zeker?” vraagt Christine plagend met wijd open ogen, die ze een paar keer snel achter elkaar open en sluit. “Ja, zeker.” zeg ik. Er valt een moment stilte en Christine trekt en pruilmondje. Ze opent haar linkervuist. Er zit niets in haar hand. “Je komt goed weg jongen, tenminste vooralsnog”. Als ze haar rechterhand opent verschijn er een andere opzetkam voor de tondeuse. Aanmerkelijk kleiner dan die ze net had. Als ik links had gekozen zou ze toch zeker niet zonder ….. Klik, klak, zoem. Christine was aan dezelfde kant van mijn hoofd, nu met de kleine opzetkam druk in de weer. Ze heeft er kennelijk erg veel lol in en gaat ook steeds geiler uit haar ogen kijken.
Ik maar denken dat er net veel af ging, dat was ook zo. Maar toch zag ik nog veel haar vallen en ik voelde de tondeuse duidelijk een stuk dichter bij mijn hoofdhuid, mijn haar eraf ratsen.
Met veel lust en precisie kort Christine mijn haar tot wat ik schat zo’n 5 mm. Na de zijkanten is mijn achterhoofd aan de beurt. Christine schakelt zo nu en dan de tondeuse uit en perst dan een geluidje tussen haar zwoele lippen uit, dat nog het meest weg heeft van iemand die het lekkerste chocolaatje ooit eet. “Mmmmmmm …”
Voldaan legt ze de tondeuse neer en komt weer voor me zitten, op de knieën. Met een grote zachte borstel veegt ze de haartjes van mijn gezicht en mijn schouders. Met een kleine slalom veegt ze over mijn borst, buik … naar beneden. Daaronder was ik groot en hard.
“Zo nu de finale!” zegt Christine. Ze pakt de schaar weer en strekt haar rug, zodat ze gemakkelijk bij mijn hoofd kan. “Ik ga het voor en bovenop twee-vingers-kort knippen.” Christine maakt met wijs- en middelvinger uitgestoken en op elkaar, duidelijk hoe kort dat is. Mijn handen zijn niet groot, maar haar slanke vingers …. Dat wordt korter dan 2 cm.
“Ik heb nog wel een test voor je” zegt Christine. “Terwijl ik je knip, wil ik dat je met jezelf speelt. Je weet wat ik bedoel?” Ik knik dat ik haar begrijp. Ze gaat verder met “ … en ik wil niet dat je stopt tot ik het zeg en blijf me aankijken. Oh, even een waarschuwing. Als je durft te komen voor dat ik klaar ben met knippen … dan wordt het mijn feestje.” Ze pakt de tondeuse die nog naast haar ligt, trekt de opzetkam eraf en gooit deze met een meisjesachtige worp ver achter in de kamer.
“Begin maar ….” zegt Christine “.. dan kan ik ook beginnen”. Ik klem mijn hand om mijn penis en beweeg ‘m langzaam op en neer. Christine pakt ondertussen de eerste plukken haar tussen haar vingers en met een strakke beweging knipt ze de lokken door. “Een beetje meer passie …. volg mij maar …” spreekt Christine terwijl ze het haar bovenop mijn hoofd stevig omhoog trekt en de schaar even stil houdt, met een forse lok daartussen, voordat ze resoluut de schaar sluit en crrrrnsshh … Onmiddellijk gevolgd door het beetpakken van wat op die op die plek op mijn hoofd nog achterblijft en weer crrrrnsshh … Het geluid van de schaar die de haren doormidden snijdt gaat me door merg en been en door ….
Christine heeft er duidelijk veel plezier in. “Harder … ik wil dat je harder trekt.”
Ik gehoorzaam en begin het moeilijk te krijgen. Dat gaat niet onopgemerkt aan Christine voorbij. Met nog meer passie dan eerst kortwiekt ze de lokken op mijn voorhoofd. Ik adem nu met schokken. Christine weet wat er gaat komen.
Ze zegt “Denk eraan hè, ik heb je nog geen permissie gegeven om te stoppen en ik ben nog niet gereed met je.”
Ik antwoord “Ik houd het echt niet meer ….”. Ze legt de schaar neer en pakte de tondeuse. Ze plaats die midden op mijn voorhoofd. “Weet wat je doet hè, ik heb je gewaarschuwd.”
Er is geen ontkomen aan, zelfs als ik nu een emmer ijs over me heen zou krijgen, was er geen houden aan. Een luttele seconde voordat ik het uitschreeuw van genot, klikt Christine de tondeuse aan en zonder dralen duwt ze die in één ruk van mijn voorhoofd naar mijn kruin.
Dan duwt ze me achterover. Ik ben weerloos. De tondeuse uit en neer, pakt ze mijn stijve lid en laat zich daar langzaam overheen zakken. Ze zegt: “Eens kijken of er nog meer in je zit.” Christine berijdt me, pakt als een volleerd cowgirl opnieuw de tondeuse en tilt met haar linkerhand mijn hoofd lichtjes omhoog. En weer treft een spoor van kaalheid mijn hoofd. Ik blijf hard als een rots. Dit merkbaar tot groot genot van Christine.
Weer kom ik klaar, nog niet eerder deed ik dat twee keer binnen een paar minuten.
Langzaam kom ik omhoog. Christine blijft op me zitten en zegt “Als je het zo lekker vindt zal ik het maar helemaal afscheren, niet?”. Alsof ik nu nog een keus heb, met een half kaal hoofd. Christine kust me zwoel op mijn mond.
Bedachtzaam, traag en met een ongelooflijke glimlach om haar gezicht gaat ze verder en verder. Haar hand wrijft ze teder over de kale plekken nadat de tondeuse haar werk heeft gedaan.
Ik verlies alle besef van tijd, ik hoor niets meer … ik zie enkel de glimlach op het gezicht van Christine. Zachtjes fluistert ze “precies op tijd klaar, wij allebei”. Ik kom stukje voor beetje terug in de realiteit.
De kamer is een ware puinhoop. Alsof er een bom is gevallen. Een haarbom dan wel te verstaan. Overal grote en kleine plukken. Soms nog vast in kam of schaar. De tondeuse maakt een licht zoemend geluidje. Het lichtje knippert. Tijd om op te laden. Maar dat hoeft niet meer. Tenminste, niet vandaag.
“Ga maar lekker douchen, ik kom zo bij je”zegt Christine terwijl ze met even ferme hand als waarmee ze de tondeuse hanteerde, de lakens waarop het tafereel zich heeft afgespeeld, samenvouwt en zo de kamer op het eerste gezicht efficiënt in orde maakt.
Christine legt het laatste velletje papier naast zich neer. “Zo, dat is me nogal een verhaal zeg. Dus dat zijn jouw stoutste dromen?” Ik antwoord “mits een spannende vrouw daar helemaal in meegaat en het zelf ook spannend vindt”.
“Oh en vind je mij een beetje spannend dan?” “Een beetje veel” antwoord ik.
Christine gaat verder “Nou dan heb jij geluk vandaag jongetje.” Ik zet grote ogen op, wat nu … “Ik ga er niet in mee. Niet dat ik het niet lekker geil of leuk zou vinden, maar je zou er spijt van krijgen denk ik. Zoiets moet je niet impulsief doen. Appeltje eitje voor mij om je zo gek te maken dat ik alles met je mag doen hoor. Maar ik denk dat als je over een paar uurtjes thuis voor de spiegel staat, een heel ander gevoel zou hebben.
“Misschien heb je daar wel gelijk in” zeg ik. “Een fantasie blijft wellicht het beste wat het is … een fantasie.”
Christine: “Trouwens ik ben een echte kluns als het om dat soort dingen gaat. Ik zou nog bang zijn dat ik je raak zou knippen of zo.” “Maar voor het je waard is …. je zou best eens een keertje langs de kapper mogen gaan”.
“Weet je wat? Volgende week zaterdag begin ik hier pas om twee uur ‘s middags. Als jij deze week een afspraak maakt bij de kapper voor zaterdagochtend, zal ik dan met je meegaan? Vind je vast ook spannend, toch?”
Ik reageer direct “Lijkt me erg leuk. Moet ik je daar voor honoreren of …”
Christine antwoordt “Nee hoor, ik vind je een aardige kerel. Af en toe moet je ook iets extra’s kunnen doen. IK zal zelfs de kapper voor je betalen. Hoe vind je dat?”
Ik zeg “Dat hoeft niet per se hoor. Ik zal een afspraak maken voor zaterdagochtend, als het lukt om elf uur. Ik zal je het adres nog doorgeven oké”.
“Prima”, zegt Christine. “Wel onder één conditie. Je stelt me daar voor als je vriendin en ik mag de kapper zeggen hoe je haar geknipt moet worden.”
Ik ga akkoord. Inmiddels is ons uurtje bijna voorbij. Nog net tijd voor een snelle maar niet minder intense vrijpartij. Daarna begeleidt Christine mij de trap af naar de voordeur. Ze geeft me nog een dikke zoen op mijn want en zegt “tot zaterdag dan”.
Dinsdags daarop maak ik een afspraak bij een kapper in het oude centrum. Een trendy salon waar vooral veel jongeren komen, met de bijzondere naam Everyhair. Jaren geleden was ik daar al eens geweest voor een knipbeurt. Mijn huidige kapster is dan wel aardig. Echter haar knippen iets minder. Dus maar eens verkassen. Te meer omdat bij Everyhair een hele mooie kapster werkt. Achter in de twintig, gouden lange lokken en een glimlach die je doet smelten. Ze was vast ooit het mooiste meisje van de klas. Dat zou ze nu ook nog zijn.
Marleen heet ze.
Ik stuur Christine een sms’je: “Zaterdag elf uur, salon Everyhair Kerkstraat, wacht buiten op je”. Aftellen tot zaterdag. Weinig slaap, veel zenuwen. Christine reageert niet op mijn sms’je. Die komt vast niet opdagen joh, denk ik. Mag ik eigenlijk ook niet verwachten van haar.
Zaterdagochtend ben ik wakker bij het eerste licht. Probeer een boterham door mijn keel te krijgen en klots, ja hoor een pak Coolbest over mijn broek. Alles plakt. Dan maar weer opnieuw douchen en aankleden.
Om half elf pak ik mijn fiets en met bibberen trap ik naar het oude centrum.
Ik fiets eerst nog even voorbij Everyhair en zet iets verderop mijn fiets op slot. Veel te vroeg natuurlijk. Kwart voor elf.
Ik ijsbeer wat tussen de plek waar mijn fiets staat en het randje van de voorruit van Everyhair. Ondertussen kijk ik de straat in, in de richting vanwaar ook auto’s de straat in mogen. Fietsers en auto’s passeren. Ik heb het gevoel alsof iedereen weet van mijn afspraak. De passanten kijken me bijna allemaal recht aan en glimlachen.
De minuten verstrijken stukje bij beetje. Bijna elf uur. Geen Christine te bekennen.
Als uit het niets stopt er een kleine vijftig meter verderop een Mercedes. Een man stapt uit en opent het achterportier. Ik kan aanvankelijk niet goed zien wie of wat uitstapt. Een vrouw in een lange jas, ze lijkt op Christine …
Ik bibber niet meer. Een enorme opvlieger neemt het over. Ik voel de temperatuur van mijn hoofd stijgen.
Christine loop langzaam op mij af. Ze maakt passen alsof ze op een catwalk loopt. De lange zwarte jas is afgezet met bont en is slechts met één enkele knoop gesloten. Met elke pas die ze vooruit maakt zie ik de lange laarzen strak om haar lange benen, de fijne zwarte kousen en de strakke korte wollen rok die ze draagt. Christine, toch al niet de kleinste, lijkt een stuk langer dan ik haar ken. De hakken van zeker twaalf centimeter maken het beslist niet gemakkelijk om over deze keitjes te lopen. Christine heeft er geen enkel probleem mee.
Zodra ze me nadert tot op een paar meter, zie ik haar stralende glimlach, die weerkaatst op het parelsnoer wat ze draagt. Die parels zijn het enige wat te zien is tussen de wijd openstaande bontkraag van haar jas. Het accent valt op haar borsten die bol omhoog staan. Waarschijnlijk een push-up, maar ik zie er niets van.
“Je dacht zeker dat ik niet zo komen.” spreekt Christine. Ze geeft me een kus op de wang en gezien de goed aangebrachte lipstick die ze draagt, kan het niet anders of dat moet een stevige afdruk van haar lippen op mijn wang achterlaten. “Als ik iets afspreek hou ik me eraan en ik ga er vanuit dat jij dat ook doet”zegt Christine terwijl ze met bijna vlakke hand over en door mijn haar gaat. Het haar bovenop wat optillend.
Ik antwoord, “ik had het wel gehoopt dat je zou komen hoor”. De kerkklok slaat elf uur. “natuurlijk hou ik me ook aan de afspraak”.
Christine: “Mooi”. “Zeg het is elf uur, neem je je vriendin mee naar binnen. Of wil je liever ergens koffie met me gaan drinken?”
Ik zeg “een kopje koffie zullen we in de salon vast ook wel geserveerd krijgen, denk je niet”.
Ik open de deur van de salon en laat Christine voor gaan.
Vanuit de salon klinkt het enkele keren “goedemorgen” en kapsters en klanten kijken in onze richting. Marleen komt op ons toegelopen. “Heb je een afspraak” vraagt ze Christine van achter de balie, terwijl ze haar blik richt op het afsprakenboek.
“Nee ik niet hoor, maar mijn vriendje wel. Om elf uur bij Marleen”.
“Oké …. en jij wacht gezellig op hem met een kopje koffie?” vraagt Marleen.
“Ja dat ook” antwoord Christine “maar ik ben eigenlijk meegekomen om er op toe te zien dat ie nu eens goed zijn haar in model laat knippen en ik mag zeggen hoe”.
Marleen kijkt me recht in de ogen en vraagt “is dat zo ja?”
Ik knik bevestigend “ja hoor, mijn vriendin mag het zeggen vandaag”.
“Goed da’s duidelijk dan, weet ik naar wie ik moet luisteren. Ik hoop dat je er geen spijt van krijgt”. Marleen en Christine kijken elkaar lachend aan.
Een collega van Marleen neemt ondertussen onze jassen aan.
“Loop maar mee” Marleen gaat ons voor naar een lege kappersstoel achterin de salon. De stoel wordt geflankeerd door een bankje. “Neem lekker plaats, koffie?” Zowel Christine als ik zeggen “graag”.
“Komt er zo aan” zegt Marleen. “Hoe gaan we het knippen?” vraagt ze Christine. Ondertussen inspecteert ze mijn haar, tilt wat lokken op en gaat met gespreide vingers door mijn bos, die al snel erg warrig lijkt.
Christine staat even op van het bankje, gaat naast Marleen staan en zegt “Eigenlijk is alles beter dan dit” terwijl ze zelf nog één keer met haar hand mijn haar beroerd. “Er mag sowieso een flink stuk af. Oren vrij en die lange pieken vooraan daar moet je wat aan doen. Gewoon wat meer eigentijds”.
“Hoeveel mag eraf … zo? ”vraagt Marleen terwijl ze een lok omhoog tilt en de schaar op zo’n kleine zes centimeter van mijn hoofd houdt.
“Dat op zijn minst” antwoord Christine “misschien nog wel iets meer”.
“Ik ga er iets leuks van maken” zegt Marleen. “Volgens mij heb je niets van gel of zo in je haar. Ik ga het droog knippen, wassen doen we later”. Christine neemt weer plaats op het bankje, benen gekruist. Elleboog rustend op haar knie, hand onder haar kin, gaat ze er echt goed voor zitten.
Marleen doet een kapmantel om mee heen en voor ik het weet vallen de eerste lokken daarop. In de spiegel zie ik dat Marleen voortvarend te werk gaat en ook dat Christine hier duidelijk van geniet. Zelfs zonder spiegel merk ik dat er een behoorlijk stuk af gaat, het knarsende geluid van de schaar klinkt luid als die zich sluit door flinke lokken en ik voel de haren vallen. Zeker rond mijn oren, tot dan bedekt met haar. Marleen knipt met precisie in een boog om mijn oorschelp. Centimeters vallen en een kleine tochtstroom in de salon geeft een extra koud en kaal gevoel aan mijn oren. Hetzelfde is het lot van mijn lange nekharen. Ik zie een zee met grote golven haar op de kapmantel liggen.
Jeetje, dit is een flinke knipbeurt.
Marleen legt de schaar neer en borstelt de losse haartjes aan alle kanten van mijn hoofd en nek weg en schudt mijn afgeknipte haar van de kapmantel af. “Zo dat is een hele opknapper, niet?” en ze kijkt Christine aan en probeert diens reactie te peilen. “Je bent goed op weg” zegt Christine “maar ik vind het nog veel te lang, ik wil graag dat je het nog een stuk korter knipt, véél véél korter”.
Marleen kijkt mij aan en zegt “je vriendin mag het nog steeds zeggen?”. Ik zeg “ja, dat is de afspraak”.
“Mag ik iets voorstellen?”vraagt Marleen aan Christine. “Natuurlijk” zegt Christine.
“Als ik nu eens de achterkant en de zijkanten eens goed opknip en bovenop net wat langer laat. Dat is erg in op het moment.”
“Bedoel je zoiets?” zegt Christine, die ondertussen een modellenboek heeft gepakt.
Marleen kijkt naar de foto “dat is zelfs nog een stapje verder. Daar is het vanachter en boven de oren opgeschoren tot maar een paar millimeter. Gewaagd hoor. Durf je dat aan?”
“Ik durf alles” lacht Christine “en ik mocht het van hem bepalen. Vraag maar.”
Marleen kijkt me via de spiegel aan. Met mijn mond breed, mijn lippen half naar binnen en strak op elkaar schud ik ja.
Marleen pakt een waterspray een maakt mijn haren natjes. Dan verdeeld ze mijn haar in zones, begrensd door strak gekamde lijnen in mijn haar. Daar waar nodig door klemmetjes vastgezet.
“Daar gaan we dan, buig maar iets naar voren”. Met haar linker hand duwt Marleen mijn hoofd met de kin naar mijn borst en met de rechter duwt ze de tondeuse vanuit mijn nek naar mijn kruin. Het geluid windt me op. Ik voel een koud spoor dat achterblijft. Alsof iemand met een kwast een baan koude gel op mijn achterhoofd schildert. Marleen herhaalt deze beweging totdat de laatste baan haar is teruggebracht tot een paar millimeter.
Ik ben stil, heel stil. Christine trouwens ook. “Gaat het nog?” vraagt Marleen.
Ik zeg “ja hoor”.
Marleen gaat verder met de tondeuse. Ze scheert de zijkanten op tot waar mijn hoofd een kromming maakt. Als ze daarmee klaar is, zet ze de tondeuse op de kleinste stand en moeten mijn bakkebaarden net ontgelden. Volledig.
De kapmantel die enkele minuten geleden nog ontdaan was van alle losse haren, lag voller met haar dan te voor.
Christine staat weer op en wijst op de foto van het modellenboek. Marleen kijkt en luistert aandachtig. “Misschien is dat wel trendy, zo lang nog, bovenop …. maar hele korte laagjes en die pony echt helemaal eraf vind ik een stuk mannelijker.”
“Oké” zegt Marleen, ze pakt de schaar en ze begint van achter uit mijn haar bovenop op te tillen, haar vingers stevig tegen mijn hoofd aan en de schaar aan de andere kant van die vingers. Zo knipt ze haar weg naar voor. Mijn haar wordt bot met enkele knippen tot een centimeter gekortwiekt. Mijn lange pony waar ik zo lang voor gespaard had gaat meedogenloos ten onder. Misschien nog wel korter dan een centimeter, want het lijkt of er geen einde komt aan Marleens geknip boven mijn voorhoofd.
Dan denk ik dat het knippen voorbij is. Maar nee. Nu knipt Marleen met de schaar op een ongeorganiseerde manier in horizontale richting met kleine snelle bewegingen. Voor mijn ogen zie ik een gordijn van minuscule haartjes naar beneden dwarrelen. Het gaat zo lang door dat ik me af vraag of er eigenlijk nog wel iets te knippen valt.
“Zo meneer, stoere coupe op verzoek van mevrouw.” Marleen borstelt de haartjes van me af en als een toreador zwaait ze de kapmantel van me heen.
Ik kijk in de spiegel en dan kijk ik Christine aan. Ik zeg “zo kort heb ik het nog nooit gehad. Jeetje nog korter en ik zou kaal zijn”. Hoe dom kan ik zijn, dit is een voorzet aan Christine voor open goal.
Marleen doorziet al wat er gaat komen en voor de derde keer doet ze me de kapmantel om.
“Daar heb je een punt” zegt Christine. “Ik vind mannen met een kale kop erg erotiserend. Als dit het kortste is wat je ooit had, dan heb je dus nog nooit een kale kop gehad?” ik zeg, “nee, dat uhh heb ik nooit gedurfd.”
Christine antwoord “een echte man probeert dat al is het maar eens in zijn leven. Grijp je kans of moet ik het nog steeds voor je bepalen …”
“Marleen alles eraf!” Marleen controleert de tondeuse op de laagste stand en aarzelt niet de instructie van Christine op te volgen. Ondanks dat mijn haar super kort is nu, veegt de tondeuse nog een heel wat van mijn hoofd.
“Klaar” zegt Marleen. Ze droogt mijn kale hoofd met een warme baddoek.
Ze loopt naar de balie. Christine staat op en loopt zonder een woord met ons mee. Marleen zegt “het staat je anders wel hoor” benieuwd of je een volgende keer je vriendin weer meebrengt. Dat is dan 39,50
Christine legt 100 euro op de balie “is goed zo hoor, het was me het dubbele waard geweest”.
“Dankjewel” zegt Marleen. “Goh als ik mijn vriend zijn haar zo af en toe eens knip, dan schreeuwt ie bijna moord en brand. Laat staan dat ik mijn gang mag gaan.”
Christine heeft de smaak te pakken en zegt “kom jij volgende week maar eens met je vriend bij mij langs. Draaien we de rollen om.”Christine legt haar visitekaartje op de balie. Marleen pakt het op.
“Dan zijn we zo klaar met je vriendje hoor …”
Onze jassen worden aangereikt en we zeggen gedag. Jonge wat voelt dat koud buiten. Christine belt dat ze opgehaald kan worden.
