Het is nog geen drie weken geleden dat ik bij mijn vaste kapster geweest ben en het ziet er wiir niet uit. Zon jaartje of wat geleden deed ze me de suggestie om het te laten groeien. Inmiddels is het behoorlijk lang, dat vindt zij ook. Als we het hebben over een ander model, zegt ze telkens dat ik niet zoveel opties heb. Of ik moet het helemaal kort laten doen. Bij elke volgende kappersbeurt zit ik eraan te denken dit te doen, hoewel ik vind dat mijn lange haar wil bij mijn persoonlijkheid past. Dus toch geen goed idee misschien?

Wat nu wel zeker is, is dat het er bij deze kapster nooit van zal komen. Ik heb gewoon iemand nodig die me dat ene zetje geeft. Krijg er dan vast spijt als (geen) haar op mijn kop van, maar das dan pech. Ik blijf er mee in mijn hoofd lopen.

Een tijdje terug bezocht ik wat websites van kapsalons in de omgeving en besloot na lang treuzelen wat informatie te vragen en pakte daarna de telefoon voor een afspraak. Ik kon diezelfde middag nog terecht. "Wie gaat mij knippen?" vroeg ik het vriendelijke meisje aan de ander kant van de lijn. "Ik." Was het antwoord. Op de website zag ik haar foto. Een mooie vrouw van achter in de twintig, begin dertig schat ik. Haar naam was Katinka. "O.K. tot straks dan". Ik keek nog eens op de website naar de routebeschrijving en las het stukje tekst wat Katinka over zichzelf had geschreven: "Als iemand met lang haar heeft besloten een kort kapsel te nemen ga ik er niet eerst nog eens over praten, want dan breng je iemand aan het twijfelen. Ik zet er meteen de schaar in. Heerlijk om iemand helemaal te mogen veranderen." Jeetje, was dit het lot dat mij beschoren was? Met deze kapster moest ik niet geinen over kort gaan.

Toch wel een beetje zenuwachtig stapte ik in de auto en na een klein kwartiertje parkeerde ik voor de kapsalon. De eerste indruk viel een beetje tegen. Wat op het web als een trendy zaak werd aangeprezen, bleek een heel gewone zaak aan de rand van de stad. Ik meldde me binnen bij de receptie. Achterin de zaak zag Katinka bezig met een klant. Ze lachte me vriendelijk toe. De receptioniste vroeg me plaats te nemen in de wachtruimte. De paniek overviel me ineens. Wilde ik hier echt wel mijn haar laten knippen en toch niet naar mijn vaste kapster, voor gewoon "een stukje eraf"? mijn mobiele telefoon redde me. Een klant zat met een groot probleem en vroeg me onmiddellijk te komen. Ik verontschuldigde me bij de receptioniste en reed naar de klant. Drie dagen later zat ik in de stoel van mijn vaste kapster. Dat is nu zon half jaartje geleden denk ik.

Nu zat ik in de auto en voelde de bezwete slierten in mijn nek. Dertig graden in de schaduw, de hele dag op de weg. Word je niet blij van. Mijn haar irriteerde me. Ik wierp een blik in mijn achteruitkijkspiegeltje. Het zag er niet uit. Toevallig (of het was mijn lot) zat ik in de buurt van de zaak waar Katinka werkte. Het telefoonnummer stond nog in mijn mobiel en ik dacht "Ik waag het erop". Ze had een plaatsje over een kwartiertje. Nou, eer ik daar was en een parkeerplaats gevonden had, waren die vijftien minuten voorbij.

Ik ging de zaak binnen, richting de receptie. Nog voordat ik de receptioniste aan kon spreken, liep Katinka op me af. "Je hebt me mij afgesproken toch? Loop maar mee, deze keer ontsnap je niet." Zei ze lachend. Kennelijk was ze mijn eerste bezoekje niet vergeten.

Ze schoof een stoel onder me en pakte een karretje met al haar kappersmateriaal. "Zo, wat gaan we doen?" zei ze, terwijl ze met haar hand door mijn ravageachtige coupe ging. "Ja, eigenlijk wil er een klein stukje af, maar aan de andere kant zou ik ook wel eens iets hiil anders willen." Kantinka antwoordde: "Het is wel erg lang, als je er nog maar een beetje model in wil, moet er eigenlijk wel een behoorlijk stuk af hoor". Met twee handen tegelijk bracht ze mijn lange lokken omhoog tot boven mijn oren en daarna duwde ze het haar in mijn nek omhoog tot aan de haarlijn. Ik blies wat adem uit en trok met mijn mond, als teken van verassing aan de ene kant en als teken van twijfel aan de andere kant. In de spiegel zag ik mezelf een kleur krijgen en dat ontging Katinka natuurlijk ook niet.

"Als ik maar niet een standaard keurig kapsel krijg" zei ik. "Ja als je echt iets hiil anders wil en ook trendy dan weet ik wel wat. Maar ik weet niet of je dat wel durft." Antwoordde Katinka terwijl ze met haar vingers gespreid mijn haar naar achter streelde. "Wat dan?" vroeg ik, alsof ik bij mezelf echt niet kon bedenken waar ze naar toe wilde. Niet verrast maar toch wel ook, hoorde ik "Helemaal kort en dan ook echt hiil kort. Maar dat moet je wel echt durven in willen hoor. Ik dring t je niet op. Het is maar een idee. Al vind ik zelf wel een heel goed idee. Zou je best staan". Bij die laatste woorden schoot ze een beetje in de lach. Ik gaf haar een zenuwachtig lachje terug. Ze wendde zich even af en voor ik het wist sloeg ze een cape om me heen. Ze knoopte m zwijgzaam dicht. Katinka bleef achter me staan en keek me aan via de spiegel voor ons. "Doen?" sprak ze met een vragend gezicht terwijl haar grote ogen mijn doordringend aankeken. Ik slikte en kon geen woord uit mijn keel krijgen. Ik schudde mijn hoofd jaknikkend naar voor en sloot even mijn ogen.

Wat deed ik nu in hemelsnaam? Wil ik dit wel? Goed, ze pakt haar schaar en dan heb ik dus nog een paar seconden of zo. Te laat. Het was niet Katinkas stijl om na een ja nog een keer om extra bevestiging te vragen. Woorden als "weet je t zeker" kwamen in haar vocabulaire niet voor. Geen herkansing dus. Als in een flits van een seconde nadat ik mijn hoofd had geschud, duwde ze met zacht doch ferme hand mijn kin naar de borst en voelde ik iets kouds in mijn nek, dat met lawaai naar mijn kreun ging. Ze had gelijk maar de tondeuse gepakt. Op de zwarte cape, zag ik gigantische plukken blond haar in mijn schoot vallen. Ik voelde dat er een grote kam op de tondeuse zat. Gelukkig. Maar had desalniettemin geen idee hoe kort het werd. Mijn maag draaide en draaide. Na een paar keer van mijn nek naar mijn kreun te zijn gegaan, zette ze de tondeuse uit en veranderde Katinka haar positie ten opzicht van de stoel wat. Ze wilde net weer de tondeuse aanzetten en merkte dat ik met mijn hand onder de cape vandaan was gekomen. Kennelijk om aan de achterkant te voelen hoe kort het was. Dat was ook precies wat ik van plan was. Plan mislukt, nog voor ik met mijn hand achter op mijn hoof kon voelen, greep ze mijn pols en leidde ze vriendelijk mijn hand terug onder de cape. "Rustig maar. Het wordt echt hiil kort" sprak ze. Alsof ik op mijn achterhoofd wilde voelen omdat ik bang was dat het niet kort genoeg zou zijn! Net het tegenovergestelde. Ze pakte iets uit haar kapperskarretje. Een ander opzetkam voor de tondeuse. O jee. Deze kam was beduidend kleiner. Katinka ging met haar hand onder mijn haar aan de linkerzijkant en bracht het omhoog tot boven mijn oren. Direct zette ze de tondeuse onder waar ze het haar vast had, liet het haar losvallen en ging met de tondeuse naar boven. Waar ik eerst nog geen idee had, hoeveel ze eraf haalde. Zij was aan de achterkant bezig en ik keek in de spiegel naar mijn lange haar aan de voorkant en zijkant. Ging er nu een huivering door me heen. In iin klap zag 17 centimeter lange lokken, die net mijn schouders niet raakten op de cape landen. Vier lange halen had Katinka er voor nodig om het haar aan elk van de zijkanten terug te snoeien tot enkele centimeters. De oren waren nu helemaal vrij, alleen de lange bakkebaarden herinnerden nog aan de lang zijkanten. Ik kon geen woord uit me krijgen, was blij dat ik nog kon ademhalen. Met haar handen wreef Katinka de losse haren van mijn hoofd. Even pauze. Dat had ik nodig. Ik aanschouwde mezelf in de spiegel met mijn korte haren. Toch viel het nog wel mee. Goed de achterzijde was nu kort en mijn oren bloot. Maar door het lange haar bovenop leek het nog wel mee te vallen. Ik slaakte een kleine zucht van verlichting.

Katinka had ondertussen weer achter me plaatsgenomen. Met een zoete glimlach keek ze me even aan via de spiegel. Met haar hand nam ze het haar op mijn voorhoofd omhoog en zetter er de tondeuse onder. Met haar mond lichtjes open, alsof ze "ohh" wilde zeggen, haalde ze in iin keer naar mijn kreun. Ik verstijfde! Zonder dat ik het in de gaten had, had ze de kam weer verwisseld. Ik zag een baan over mijn hoofd verschijnen, waar het haar nog hooguit 5 millimeter lang was. "Ik vind je wel dapper" sprak Katinka. "Ik hoop niet dat je er spijt van krijgt, want het is nu wel erg kort. Maar goed, dat wou je toch. Niet dan?" Ik verbreedde mijn mond als blijk van "ik weet t niet". Katinka lachte me toe en ging nog een aantal keren met de tondeuse van mijn voorhoofd naar mijn kreun. Totdat alle haar bovenop op pakweg 5 millimeter gekortwiekt was. "Ik doe de zijkanten en vanachter iets korter nog, dat maakt t wat stoerder." Nu, ik ben heel mijn leven nog niet stoer geweest dacht ik. Voor ik nog enig commentaar kon uitbrengen, voelde ik de tondeuse opnieuw in mijn nek. Tjonge, wat viel er nog viel haar in die cape. Zo kort had ze t dus in eerste instantie van achteren niet gedaan. De bakkebaarden gingen eraan en de zijkant, ja de zijkant. Het is dat ik wat spikkels nog zag, anders zou ik gezegd hebben dat echt alles eraf was.

Katinka, maakte de cape los en met een zwier haalde ze m van me af. Ik keek op de grond zag de enorme hoeveelheid haar liggen. Jeetje dat ik dat allemaal op mijn hoofd had. Tja, het is ook wel alles, nou ja bijna alles dan. "Zo, klaar. Als ik het nog korter maak dan kan ik je net zo goed echt helemaal kaal scheren. Ik hoop dat je er geen spijt van hebt?" zei Katinka, me vragend aankijkend. Ik zwijg een moment en zeg "Ik had eigenlijk geen idee dat je het zs kort zou doen. Ik dacht ook vooraf, nou dan maar goed de schaar erin. Maar je verraste me die tondeuse. Ja, toen zag ik ook geen weg meer terug." "Oh, en ik dacht dat je het juist nog korter wilde toen ik net begonnen was." antwoordde ze enigszins verontschuldigend. "Nou maar hopen dat t snel groeit, goh je had me inderdaad net zo goed kaal kunnen scheren" zei ik terwijl ik met mijn hand alle kanten van mijn hoofd verkende.

Zonder iets te zeggen, sloeg Katinka opnieuw de cape om me heen. Ze verwijderde de laatste kam die ze had gebruikt van de tondeuse, hield mijn voorhoofd vast en plaatste de tondeuse op de haarlijn. Ze keek me aan in de spiegel en gaf me de kans om nu wel terug te trekken. Seconden verstreken. Ik bleef haar stoocijns aankijken, ook wel uitdagend. Na een halve minuut die meer weg had van een half uur. Klikte ze de tondeuse tot leven en bracht ze met een vette glimlach de tondeuse tot zijn laatste karwei. In no time waren de 5 millimeter aan bovenkant en de 3 millimeter elders teruggebracht tot een grijs grauwe gloed op mijn hoofdhuid.

Katinka wachtte niet verder af en voor ik het wist zag ik mezelf als een soort slagroomtaart onder het scheerschuim wat ze met zacht en voorzichtig op mijn hoofd aanbracht. Met een scheermesje en minuscule precisie scheerde ze mijn hoofd langzaam, heel langzaam kaal.

Met een warme, vochtige handdoek ontdeed ze mijn hoofd van de laatste schuimresten en zwierde de cape weer van me af. Ik stond op. Keek haar aan en voordat we er beide erg in hadden waren we in een hartstochtelijke zoen verzeild. Die duurde misschien wel tien minuten. Daarna liep Katinka naar achter. Ik ben de zaak uitgegaan. Het was inmiddels na sluitingstijd en verder was iedereen weg. Ik heb Katinka nooit meer gezien. Ze werkt niet meer bij die zaak. Mijn haar raakt ondertussen weer bijna mijn schouders. Als je dit leest en jij bent "Katinka" mail me dan.