Danièlle had op haar arm een soort doosje dat, als een soort gigantischhorloge, op haar arm zat. Ook had ze de schaar weggelegd en had ze nueen kam met een lange spitse punt in haar hand.
Weet je …? We dachten mooie krullen je echt mooi zouden staan…”vertelde Danièlle, die inmiddels al begonnen was het haar op mijn voorhoofd omhoog te kammen en langzaam tussen haar vingers omhoog tetrekken. Met haar rechterhand schoof ze een papiertje onder mijn haarterwijl ze met haar linkerhand een plasticje nam. Voor ik het wist hadze de lok haar op het plasticje gerold en het elastiekje eroverheengetrokken.
Onder het elastiekje zat een lang, dun plastic staafje. Weer schoot een zenuwtrekje door mijn hoofd.
Je hoeft niet nerveus te zijn hoor” zei Ilse, die inmiddels met haaraluminium dakpannetjes onder een soort hoogtezon zat. We zijn zeker dateen permanent je mooi zal staan.

Een permanent!?  Waren ze echt van plan mijn haar te permanenten? Maarveel tjd om te twijfelen kreeg ik niet want Danièlle ging gestaag doormijn haar in te wikkelen. Op mijn voorhoofd zaten al 4 wikkels beststrak gedraaid.
Wat goed dat je dat als man durft…” zei één van de andere kapstersdie met Monique bezig was. Monique glimlachte alleen naar me alsof zewilde zeggen: “Geniet er nu maar van” Inmiddels zat mijn hele voorhoofdvol met rollers en ging Danièlle aan de linkerkant staan om mijn haardaar verder op te wikkelen. Af en toe zette ze strengen vast metklemmetjes om langzaam en gestaag verder te gaan.
Ik voelde me echt hulpeloos, totaal in de macht van een aantal jongevrouwen. Om het nog erger te maken kwam  Monique met haar prachtigealuminium dakpannetjes aan de andere kant naast me staan en nam ook eenkam en een doosje met papiertjes.
Kom, ik zal eens een handje helpen” zei ze, terwijl ze prompt aan deandere kant van mijn hoofd een lok haren nam en die op een roller begonte draaien.
Twee prachtige meisjes aan mijn hoofd…. Bezig om mijn haar tepermanenten. Mijn gezicht werd roder en roder van spanning en schaamtemaar tegelijkertijd merkte ik dat ik geen aandrang voelde om weg telopen. Ik was als de dood om hoe ik eruit zou gaan zien, maartegelijkertijd vond ik het een merkwaardig prettig gevoel omovergeleverd te zijn.
Danièlle en Monique wikkelden stevig door en toen ik weer in de spiegelkeek zag ik dat vrijwel mijn hele hoofd bedekt was met rollers.
Ik verwachte dat het een grap was en dat ze ieder moment zouden zeggendat ze me in de maling hadden genomen maar Danièlle en Monique blevendoorgaan. Ik kreeg het merkwaardige gevoel dat ze elkaar kenden maarhoe kon dat?
Sabine had toch verteld dat ze deze zaak niet kende?

Plotseling kwam ook Nathalie aanlopen. In haar hand droeg ze eendoorzichte plastic cape. Die ze, tergend langzaam voor mijn gevoel,over me heen legde en achter in mijn nek vast zette. Vervolgens legdeze een soort tissue over mijn schouders die ze onder de cape rolde.
Uit een tube haalde ze een dot crême  die ze langs mijn haargrens begon te smeren.
Weer een zenuwtrekje…. Het zou toch niet echt…. Maar Nathalie ging rustig door…..
Langzaam begon ze een sliert watten langs mijn haarlijn te leggen. Vanmijn linker oor, via mijn voorhoofd naar mijn rechteroor en verderachter in de nek.
Het zag er komisch uit, die watten die zo vast bleven plakken. Nathalieduwde ze nog een beetje aan en daar zat ik. Mijn hoofd vol met rollersmet een laag watten eronder.
Monique kwam aan met een soort plastic bakje. Vaag deed het me denkenaan die kartonnen bakje die ze in het ziekenhuis ook wel gebruiken alsje moet overgeven, maar dit bakje had een diepere uitstulping. Moniquelegde het langzaam om mijn nek en drukte het een beetje aan.
Zo, en dan nu het moment suprême …. Vertrouw ons maar je gaat echt heel mooi worden…”