Home » Language » Dutch » Een superkort koppie à la Natalie

clipper-banner
Our Reader Score
[Total: 3   Average: 2.3/5]

Voor alle meiden die hun haar gemillimeterd hebben.

Een superkort koppie à la Natalie

Ik sta onder de douche. Ik neem een paar druppels shampoo uit de fles die op het rekje staat en wrijf de druppels in mijn haar. Ik voel de shampoo schuimen als ik met mijn vingers door mijn haren woel. Van achteren kan ik mijn haar al vastpakken, merk ik nu. Met behulp van de zachte shampoo maak ik een geïmproviseerd staartje. Nou ja, staartje. De haren aan de zijkanten van mijn hoofd komen op één plek samen, de onderste haren springen eruit en ook mijn pony wil nog niet meedoen. Gelukkig maar. Ik hou namelijk niet van nette staartjes. Van die staartjes die altijd goed zitten en waar nooit strengetjes haar uit losraken. Veel te saai. Ik heb liever een klein, lief staartje dat de naam staartje nog niet waardig is. Of geen staartje. Ik heb niet voor niets mijn haar een maand of drie geleden laten kortwieken. Ik had er genoeg van mijn haar in een lange staart achter op mijn rug te voelen zwiepen, elke keer als ik een onverwachtse beweging maakte. En in elke etalageruit dezelfde staart gereflecteerd te zien. Nee, ik had behoefte aan een lekker kort koppie. Daarom belde ik mijn vriendin op die regelmatig mijn haar bijpuntte, om te vragen of ze `wat meer’ wilde bijpunten dan normaal. Ze begreep het meteen. Ook zij heeft jarenlang lang haar gehad en dacht op een gegeven moment: zo, en nu knip ik het af! Die middag ging ik bij haar langs en knipte ze mijn lange haar in een korte pixie-cut. Het haar aan de achterkant en bovenop lekker kort, de haartjes aan de zijkanten langs mijn oren in een puntje en een korte pony. Het stond me goed. Dat vond ik niet alleen, dat vond zowat iedereen die me daarna zag. Ik kreeg veel leuke en spontane reacties op mijn nieuwe kapsel. Maar twee weken later ging mijn vriendin voor een half jaar in het buitenland studeren en kreeg mijn haar geen knipbeurten meer. Met als gevolg dat ik nu al een staartje kan. Bijna dan. Ik voel er even aan. Het voelt wel fijn, maar het doet me te veel denken aan vroeger. Aan de tijd dat mijn haar tot ver over mijn rug hing. Nee, dat wil ik niet meer, denk ik, terwijl ik uit de douchecabine stap.

Als ik ben afgedroogd en aangekleed ga ik voor de spiegel staan. Dat bijna-staartje van me heeft me aan het denken gezet. Ze blijft nog drie maanden in het buitenland. Voordat ze terug is, kan mijn haar echt in een staartje. Dat mag niet gebeuren. Zou ik mijn haar kunnen knippen zoals zij het deed? Ik heb wel eens in een tijdschrift gelezen hoe je je eigen haar moet knippen. Maar dat ging geloof ik over je eigen pony bijknippen. Dit is heel wat anders. Maar veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want over een kwartier moet ik op mijn werk zijn.

Als ik thuiskom van mijn werk denk ik nog steeds over mijn haar en of het me zou lukken het zelf te knippen in een korte pixie-cut. Ik besluit het tijdschrift te gaan zoeken waarin uitgelegd staat hoe je je pony moet bijknippen. Misschien heb ik er toch wat aan. In een doos onder mijn bed bewaar ik al mijn tijdschriften. Onderop liggen de oudste, bovenop de recentste. Ik blader alle magazines door, te beginnen met de oudste. Als ik halverwege de grote stapel ben, begin ik moe te worden. Heb ik dat tijdschrift überhaupt nog wel? Heb ik het niet weggegooid of aan iemand meegegeven? Ik kan het me niet meer herinneren. In een van de laatste tijdschriften die ik doorblader, zie ik een interview met Natalie Portman. Ze vertelt over haar nieuwe film, V for Vendetta, maar dat is niet waar ik in geïnteresseerd ben. Ik kijk naar haar hoofd. Naar haar kapsel. Ze heeft geen pixie-cut. Ze heeft het veel korter, haar haar is niet langer dan een paar millimeter. Ik scheur het interview uit het tijdschrift en ren ermee naar de badkamer. Bij de spiegel aangekomen hou ik de foto van Natalie naast mijn eigen hoofd. Aan mijn haar millimeteren heb ik nog nooit gedacht. Maar het lijkt wel de perfecte oplossing. Geen lang haar en geen staartjes in het vooruitzicht. En ik hoef er geen drie maanden op te wachten, want hier heb ik mijn vriendin niet voor nodig. Dit kan ik zelf! Het idee windt me op. Het windt me zo erg op dat ik me afvraag of ik het resultaat wel zal kunnen waarderen of dat het me alleen gaat om de sensatie van mijn haar zo kort willen. Waarschijnlijk het laatste, dus besluit ik de noodzakelijke, huishoudelijke klusjes te doen die al dagen op me wachten, zodat het hele idee goed op me kan inwerken.

Na de afwas te hebben gedaan en het hele huis te hebben gestofzuigd, ga ik weer voor de spiegel staan en bekijk ik mezelf nog eens goed. Objectief probeer ik mijn haar te bestuderen. Mijn pony valt op mijn voorhoofd, mijn achterste haren raken mijn nek en het zit door de war. De subjectieve observatie wint het echter. Mijn pony hangt bijna in mijn ogen, mijn achterste haren prikken in mijn nek en het ziet er niet uit. Zou ik het durven? Ik heb er zo’n zin in. Dan gaat de telefoon. “Hoe is het met je?” vraagt ze. “Goed, hoor,” zeg ik. “En met jou?” “Ik heb het hier heerlijk. We hebben een week vrij van de universiteit van Lissabon, daarom zit ik nu in de Algarve. Mooie omgeving, lekker eten, maar het is hier ontzettend heet. Ik zou er bijna mijn haar voor afknippen.” Ik moet glimlachen. Ze is hard aan het sparen om haar haar weer tot op haar billen te voelen, terwijl ik het liefste nu de schaar in mijn haar zou zetten, ook al is het hier maar twintig graden. “Hoe ziet je haar er nu uit?” vraagt ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen. “Het kan zeker alweer in een staartje?” “Bijna,” antwoord ik. “Er floepen nog wat haartjes hier en daar uit, maar het gaat bijna.” “Leuk, zeg! Of zal ik bij je langs komen om het weer eens lekker kort te knippen?” grapt ze. “Hier in Portugal zie ik veel meiden met kort haar. En dan bedoel ik echt kort, niet zo lang als die pixie-cut van jou.” Ik vond mijn pixie-cut helemaal niet lang. Ik vond hem juist kort. Zo kort had ik mijn haar namelijk nog nooit gehad. En zo kort als Natalie Portman het nu heeft heb ik het al helemaal nooit gehad. “Nog korter? Blijft er dan nog wel iets van hun haar over?” Ik wil er meer over horen. “Sommigen hebben een pixie-cut, met een hele korte pony en achter heel kort opgeknipt. Staat echt stoer, hoor. Anderen hebben hun haar gemillimeterd, je weet wel, zoals die ene actrice die haar koppie een paar weken geleden heeft laten millimeteren voor een scène in een film, hoe heet ze ook al weer?” “Bedoel je Natalie Portman?” vraag ik, terwijl ik die Portugese meisjes met hun korte koppies al voor me zie. “Ja, die. Ik moet zeggen, het staat ze fantastisch.” “Wie? Die meisjes of Natalie?” “Beide. Jou zou het ook wel staan, trouwens.” Meent ze dat echt? Dit kan geen toeval zijn. Twee minuten geleden stond ik nog met het interview in mijn hand voor de spiegel, spelend met de gedachte mijn eigen haar gemillimeterd te zien. En nu zegt mijn vriendin dat het me fantastisch zal staan. “Denk je?” “Ja, zeker. Maar een lief, klein staartje staat je ook goed, hoor. Ik kan me voorstellen dat je het de komende tijd niet wil laten knippen. Het duurt namelijk verschrikkelijk lang voordat het weer tot op je schouders komt. Kijk maar naar mij. Hoe lang ben ik al bezig mijn haar te laten groeien? Een jaar, twee jaar? En nog reikt het niet verder dan tot mijn borsten!” Ik knik. Als ik mijn haar weer tot ver over mijn rug wil hebben nadat ik het gemillimeterd heb, moet ik veel geduld hebben. Heel veel. Maar het is nu of nooit. Ik besluit haar te vertellen welk idee er door mijn hoofd speelt. “Weet je, ik bladerde net in een tijdschrift en toen kwam ik een interview met Natalie Portman tegen. Toen zag ik haar gemillimeterde haar en dacht: wow, wat staat haar dat goed!” “Ja, het staat haar echt mooi. Dat hoef je mij niet te vertellen.” “Ik zou het zelf ook wel zo willen.” Zo, het is eruit! “Nou, waarom niet? Ik zei net al dat het je hartstikke goed zou staan.” Waarom vond ik het nou zo moeilijk om het tegen haar te zeggen? Had ik een vervelende opmerking verwacht? Nee. Ik was alleen bang dat het me niet zou staan, maar als zij zegt dat het me juist fantastisch zal staan, dan is d
e stap snel genomen. Ze heeft namelijk een goede kijk op dat soort dingen, anders had ik mijn haar ook niet door haar laten afknippen. “Okee, dan doe ik het!” Het begint nu eigenlijk pas tot me door te dringen. Ik stel me voor hoe kort mijn haar straks zal zijn, hoe het zal aanvoelen en wat voor gevoel die korte stekeltjes me zullen geven in mijn onderbuik. Ik kan niet wachten totdat het zover is. “Wanneer gaat het gebeuren?” vraagt mijn vriendin. Ik hoor dat zij het net zo spannend vindt als ik. “Eh, nu, als het aan mij ligt! Alleen heb ik geen tondeuse,” zeg ik, terwijl ik rondkijk of ik iets anders heb waarmee ik mijn haar zo kort zou kunnen krijgen. “Zou ik met een ander apparaat hetzelfde resultaat krijgen?” “Nee, je moet echt een tondeuse gebruiken. Ik heb er wel een voor je. Hij ligt bij mij in de badkamer, in het bovenste kastje.” Natuurlijk heeft zij er een. Ze knipt niet alleen mijn haar, maar ook dat van haar andere vrienden en kennissen. Voor het haar van haar mannelijke vrienden gebruikt ze vaak de tondeuse. En vandaag gaat haar beste vriendin die ook gebruiken! “Dan ga ik die meteen halen! Ik bel je zodra mijn haar net zo kort is als dat van die Portugese meisjes waarover je het had.” “Dat is goed,” lacht ze. “Ik ben heel benieuwd. Veel plezier!” We hangen op. Ik trek snel mijn jas aan en pak mijn fiets uit de schuur. Haar huis is maar vijf minuutjes fietsen van mij vandaan, dus ik ben er zo.

Ik stap van mijn fiets af, zoek naar de sleutel van haar voordeur aan mijn grote sleutelbos en ga haar huis binnen. Ik ga direct naar de badkamer en open het bovenste kastje. Daar ligt hij. De tondeuse. Ik neem hem mee, sluit de voordeur en fiets terug naar huis. Ik kan niet wachten hem daadwerkelijk te gaan gebruiken.

Thuisgekomen gooi ik mijn jas in een stoel en ga op de bank zitten. Ik moet even rustig worden, want ik voel de zenuwen door mijn lijf gieren. Ik vind het spannend en eng tegelijk. Op de tondeuse zit een opzetkam. “3 mm” staat erop. Dat zal wel de goede lengte zijn. Niet te lang en niet te kort. Ik pak de tondeuse op en duw het knopje naar boven. Aan. Hij begint te trillen en te zoemen. Hij zoemt als mijn ladyshave en trilt als mijn vibrator. Ik duw het knopje naar beneden. Uit. Ik loop naar de badkamer en ik kijk in de spiegel naar mijn hoofd en mijn haar. Het interview met Natalie Portman ligt nog op de badrand. Ik hou het voor de laatste keer naast mijn eigen hoofd en vergelijk beide hoofden in de spiegel. Ja, zo moet mijn haar er ook uit gaan zien.

Ik adem diep in en zet de tondeuse tegen mijn voorhoofd. Ik duw het knopje omhoog. Zoemend en trillend baant de tondeuse zich een weg over mijn hoofd. Van voor tot achter laat hij een spoor van korte stekeltjes achter. Op deze manier werk ik mijn hele hoofd af, zonder met mijn andere hand mijn korte haartjes te voelen, want dat durf ik nog niet. Ook kijk ik niet in de spiegel, ik wil pas weten hoe het eruit ziet als het af is. Langzaam dwarrelt al mijn haar op de badkamervloer. Dikke, donkere plukken die toch nog best lang zijn. Als ik denk dat al mijn haartjes tot een lengte van drie millimeter kortgeschoren zijn, zet ik de tondeuse uit en leg hem weg. Ik loop de badkamer uit, zodat ik niet met mijn spiegelbeeld geconfronteerd kan worden. Voorzichtig voel ik met mijn rechterhand aan mijn hoofd. Wauw! Dat voelt fijn! Korte, harde haartjes die toch ook zacht aanvoelen en die je stug heen en weer kunt wrijven. Beide handen laat ik nu over mijn nieuwe kortgeschoren koppie gaan. Het voelt fantastisch, zou het er ook fantastisch uitzien? Ik loop terug naar de badkamer die bezaaid ligt met donkere haren. Ik werp een blik in de spiegel. Het is even schrikken. Het ziet er zo anders uit! Mijn ogen lijken groter en mijn oren komen duidelijker naar voren. Maar het staat goed. Heel stoer en tegelijk heel vrouwelijk. Ik lijk nu zelfs wel een beetje op Natalie.

Ik loop naar de woonkamer en pak de telefoon. Met mijn andere hand voel ik weer aan mijn superkorte haar. Ik kan er niet van afblijven, het voelt zo heerlijk! Ik toets het mobiele nummer van mijn vriendin in en wacht tot ze opneemt. “Heb je het gedaan?” vraagt ze meteen. “Yep!” lach ik. “Het is nu drie millimeter, tenminste, dat stond op de opzetkam.” “Tof! Ja, drie millimeter is de perfecte lengte. Net zolang als het haar van Natalie. Hoe staat het je?” “Geweldig. En zo voelt het ook. Ik ben echt blij dat ik het heb gedaan.” “Beloof me dat je het zo kort houdt. Want over drie maanden kan ik je nieuwe kapsel pas komen bewonderen. Hou mijn tondeuse maar. In ieder geval totdat ik terug ben.” “Dat is goed. Dan mag jij over drie maanden mijn haartjes elke week komen bijscheren. Als je dat wil.” “Natuurlijk. Ik kan niet wachten.”

Leave a Reply

clipper-banner