Annelie’s Verrassing
Dit verhaal is echt gebeurd.
Gisteren was ik jarig. Ik heb nog nooit zo’n geweldige verjaardag gehad.
Mijn vriendin Annelie en ik zijn nu ongeveer 7 jaar bij elkaar. En om eerlijk te zijn zijn we altijd een beetje een `doorsnee-stel’ geweest. In wat we deden en hoe we eruit zagen. Het heeft altijd goed gezeten tussen ons, maar heftige momenten hebben we eigenlijk tot nog toe niet echt gehad. Annelie was altijd een gewoon Hollands meisje. Het liefst liep ze rond in een spijkerbroek, met een blouse of t-shirt, vrouwelijk, maar niet super uitdagend ofzo. Haar blonde haar droeg ze meestal in een nonchalante paardenstaart die tot halverwege haar rug kwam. Ik heb me altijd voorgehouden dat ik haar zo leuk vond omdat ze zo lekker `gewoon’ was. Tot gisteren.
Ik kwam beneden en vond op de keukentafel een briefje: “Rob, gefeliciteerd met je verjaardag! Ik heb een verrassing voor je: vanmiddag ben ik vrij. Ik verwacht je om 13.00 uur aan de Vondelstraat, nummer 81. Ga daar maar naar binnen, dan krijg je je verjaardagscadeau. Kus, Annelie”.
Ik had geen idee wat er aan de Vondelstraat 81 te vinden zou zijn. Maar goed. Die middag parkeerde ik mijn auto in de parkeergarage in de stad. Ik liep naar de Vondelstraat, op zoek naar nummer 81. Het was een dameskapsalon! Mijn hart klopte in mijn keel. Hoe kon dit? Zou Annelie het weten? Zou ze het ontdekt hebben, zijn geheime `hobby’? Zou ze weten hoe hij regelmatig bijna wekelijks op internet foto’s bekeek, niet van die schunnige, maar van vrouwen die hun lange haar kort knipten – een metamorfose ondergingen? Het kon bijna niet missen. Terwijl ik de deur open deed wist ik niet welke houding ik mezelf moest geven. Aan de ene kant voelde ik de schaamte, dat `het’ ontdekt was, aan de andere kant juichte mijn hart van opwinding, dat dit écht gebeurde.
“Rob? Kom binnen!”, zei de kapster vriendelijk. Ze was een jaar of 30, en zag er leuk, fris uit, met halflang haar in een asymmetrisch model geknipt. Binnengekomen zag ik dat de zaak bijna leeg was. De kapster die mij welkom had geheten deed de voordeur op slot en draaide het bordje om: `gesloten’. De lamellen naar de voorkant waren dicht, niemand kon naar binnenkijken. Achterin de zaak stond één kappersstoel, apart van de rest. En in de stoel, onder een kappersschort zat Annelie. In een waas zag ik dat ze lachte, zoals ze vrijwel alleen tegen mij lachte, een beetje verlegen, een beetje triomfantelijk. “Zo Rob, gefeliciteerd!”
Ik wist niet wat ik zeggen moest. “Voor je het zelf gaat vragen”, vervolgde Annelie zacht: “Rob, ja, ik ben erachter gekomen. Je had een week geleden de geschiedenis van de internetbrowser niet gewist. Per ongeluk kwam ik op één van die sites terecht.” Ze bloosde een beetje en zei toen resoluut: “En ik heb besloten om je als verjaardagscadeau een grote verandering te laten meemaken.”
Ik stotterde wat, knalrood, terwijl mijn hart bonkte alsof ik de marathon liep. “Vandaag word ik een andere Annelie, voor jou”, zei Annelie, bijna fluisterend, terwijl ze in mijn ogen keek.
De kapster wees op een stoel: “ga daar maar zitten, maak het jezelf gemakkelijk”. Ik ging zitten en kwam een beetje tot rust. Terwijl de kapster Annelie’s haar nat begon te spuiten, zag ik dat in de stoel naast mij kleren lagen: de spijkerbroek en blouse die Annelie vanochtend gedragen had. Ik keek naar Annelie en zag haar lange mooie benen die onder de cape vandaan kwamen. Ze droeg sexy zwarte netkousen, met een hele fijne maas. En daaronder schoenen met hakken van zeker 4 centimeter. Zoiets had ze nog nooit aangehad!
Annelie zag me kijken en glimlachte: “zoals ik al zei: vandaag word ik een andere Annelie, een heel andere Annelie!”, en een blos schoot over haar wangen.
“En Annelie, hoe wil je het geknipt hebben?”, vroeg de kapster. Annelie keek naar mij, en wist dat ze me nu het mooiste moment van mijn leven gaf, terwijl ze zei: “ik wil het graag helemaal kortgeknipt, in een hele korte boblijn, en ik wil dat je mijn nek hoog opscheert, zodat er alleen maar stoppeltjes zitten.” Ze zei het alsof ze een lesje opzei, wat ze uit haar hoofd had geleerd. “En”, vervolgde ze: “ik wil dat je mijn haar knalrood verft.” – “Dat heb ik zelf bedacht”, zei ze tegen mij. “Ik dacht – als ik dan drastisch verander, dan ook de kleur maar.”.
Mijn buik draaide van de vlinders. In mijn ogen moet ze hebben gelezen hoe ik explodeerde van binnen.
“weet je het zeker?”, vroeg de kapster. “ja, ik weet het zeker”, zuchtte Annelie.
De kapster ging aan het werk. Mijn ogen waren gekluisterd aan het tafereel. De schaar ging in Annelie’s lange blonde paardenstaart. Plotseling had ze een bob tot op haar schouders. “Zo, we gaan het eerst kleuren”, zei de kapster. “Dat duurt even, maar er liggen tijdschriften genoeg”. Nadat de smurrie in Annelie’s haar was gesmeerd heb ik een half uur in tijdschriften zitten bladeren, zonder iets te lezen. De tijd vloog voorbij.
Toen het uitgespoeld was kwam Annelie terug van de wasbakken: met een knalrode kop met haar. Ik keek naar haar benen in de mooie netkousen. De lange schort viel tot op haar dijen, ik had geen idee wat ze verder droeg. Ze ging zitten in de kappersstoel, ik zag haar schrikken van hoe rood haar haar was. “Ik vind het schitterend, Schat”, zei ik. En ik meende het. In de spiegel keken we elkaar aan, terwijl de kapster nu de schaar op Annelie’s wang zette. “Zoiets?”, vroeg ze. Heel even zag ik de twijfel in Annelie’s ogen. Een rode blos schoot over haar gezicht, ze sloeg haar ogen neer. In een ooghoek zag ik een traan. Toen verbeet ze zich en zei vastbesloten: “doe het nog maar een halve centimeter hoger: ik wil mijn oren net niet helemaal vrij.” Het was eruit. Nu ging ze er helemaal voor. De kapster bewoog zich om Annelie heen. Steeds meer rode haartje vielen op de schort. Het werd een korte rode bob, die schuin naar achteren omhoogliep. Haar oren, aan de bovenkant slechts door een centimeter haar bedekt, waren goed zichtbaar.
“Wat doen we met je pony?” zei de kapster. “Doe die maar een centimeter boven mijn wenkbrauwen”, zei Annelie. Lange slierten haar vielen op de schort.
De kapster was zeer professioneel. Ze werkte vlot en al snel werd het nieuwe koppie van mijn vriendin zichtbaar. Toen pakte ze de tondeuse. In een flits keek Annelie mij in mijn ogen, om te zien hoe ik reageerde. Ik was in de hemel! De kapster duwde Annelie’s hoofd naar voren. “kin op de borst”. Ze zette de tondeuse onderaan Annelie’s nek, en begon het apparaat langzaam omhoog te bewegen. Met gelijkmatige korte stroken schoor ze Annelie’s nek op. Hoger en hoger ging het. Ik keek naar Annelie. Ze zat met haar ogen dicht, een blos op haar wangen, en ze genoot er zichtbaar van. De kapster wisselde het kammetje voor een ééntje. Weer schraapte het apparaat op de nu steeds kaler wordende nek van mijn vriendin. Nog even de randjes zonder opzetstuk.
De kapster pakte de föhn. Er was weinig haar meer over om te föhnen. Annelie bewoog haar nu lichte hoofd in de luchtstroom. Met een klik zette de kapster het ding uit. “Zo, nog een beetje wax, en klaar!”. Annelie slaakte een zucht en keek naar mij. Mijn ogen puilden zowat uit de kassen. Mijn vriendin was een totaal ander persoontje geworden. De kapster maakte de schort los. Toen ze hem wegtrok zag ik dat Annelie een heel kort zwart jurkje aan had. Annelie ging staan en keek me aan, haar kin een beetje omhoog, een triomfantelijke glimlach om haar mond. “En, Rob, mag ik zo mee naar huis?”, zei ze. Ik bekeek haar van top tot teen, terwijl ze voor mijn ogen ronddraaide. Haar lange benen gehuld in zwarte netkousen staken uit een superkort jurkje, de onderkant van haar billen werden nét niet bedekt. Ze stond op hoge hakken, waardoor haar kont naar achteren leek te springen en haar borsten naar voren. En het jurkje: veel stof hadden ze er niet voor gebruikt. Haar borsten leken er wel uit te springen. En haar haar was zoals ik altijd gedroomd had. Een superkorte bob, schuin naar achter oplopend, de nek helemaal kort opgeschoren, bijna kaal. Terwijl ze zich showde boog ze haar hoofd, kin op de borst, zodat ik haar lange kale nek goed kon zie
n. Ik liep naar haar toe, legde mijn hand op haar nek. “Gefeliciteerd, schat”, zei ze. We zoenden.
Toen we betaald hadden liepen we naar buiten, de winkelstraat in. Oogverblindend was ze, mijn Annelie! De mensen keken naar haar alsof ze één of andere beroemdheid was. Haar hakken klikklakten in de parkeergarage. We stapten in de auto. Ik keek opzij. In de autostoel leek ze nog mooier, haar rokje nog korter, haar benen nog langer. Ik legde mijn hand op haar kortgeschoren nek. We zoenden lang en intens. Haar jurkje was niet moeilijk om los te maken. Annelie kreunde, greep mijn hand en bracht die tussen haar benen. Ik voelde dat ze zich ook daar had geschoren, helemaal glad. Ze hijgde: “schat, gefeliciteerd, dit is je verjaardagscadeau.ik ben helemaal voor jou!” En ze legde haar hoofd kreunend in haar nek, terwijl we één werden.