Ik  had mijn vrouw meermalen gewaarschuwd,  ze wist dondersgoed dat bij het op vakantie gaan haar bobkapsel lekker bot en flink gekortwiekt in model moest zijn, dat is iets wat ik echt van haar eis.  Ik fotografeer haar dan ook veel, omdat ik dan immers meer tijd heb. Haar kapsel  moet dan gewoon perfect zijn.

Toch had ze kort voor de vakantie telkens weer andere prioritieten, dus stapte zij in de volgepakte auto met een pony van ruim over haar wenkbrauwen en met een haarlengte van ruim over haar schouders. Mijn waarschuwingen dat ik het niet zou pikken en dat ze wel een risico nam werden dus niet serieus genomen.

Kortom ik had flink de pest in en zij leek zich van geen kwaad bewust. Ik had inmiddels mijn plan getrokken, ze heeft het risico zelf genomen en moet nu de consequenties maar aanvaarden. Ik had een onaangename verrassing voor haar in petto.

We gingen naar Zuid-Frankrijk en reden eerst richting Maastricht, na ruim twee uur rijden passeerden we de grens en kwamen toen in de verkeerschaos van de stad Luik terecht. Ik sloeg bewust verkeerd af, mijn vrouw waarschuwde mij nog, maar ik reed gewoon door. “Zo rijden wij toch nooit” zei ze nog. Ik zei dat klopt, maar ik ga nu door deze stad rijden en ik stop bij de eerste kapsalon in deze stad die we tegenkomen. Het maakt mij niet uit of het een dames-  , heren- of een gemengde kapsalon is.  Daar ga jij je haar laten knippen en voor straf korter dan normaal. Ze spreken hier alleen Frans en dat beheersen wij beide slecht.

Jij nam het risico niet thuis naar je vertrouwde kapsalon te gaan en nu loop je inderdaad een vervelend risico. Misschien tref je wel een startende leerling kapster en duidelijk maken wat je wilt lijkt mij ook lastig, maar het is uiteindelijk jouw keus geweest en nu ook jouw probleem.

“Wat bedoelde je trouwens met mijn haar korter laten knippen dan normaal?”  Geen schouderlengte, maar kaaklengte en geen pony tot net boven je wenkbrauwen, maar een pony tot halverwege je voorhoofd en als vanouds alles bot en recht geknipt. “Daar begin ik niet aan” was haar korte reactie.

Inmiddels had ik een kapsalon ontdekt waar ik ook nogeens voor de deur kon parkeren. Ik zette de auto  in het parkeervak en draaide de contactsleutel om, zodat de motor tot zwijgen kwam. Mijn vrouw had een hoog rode kleur van opwinding gekregen, zij heeft geen rijbewijs, dus had ze een stevig probleem. Ze zweeg eerst tien lange minuten en stapte toen uit. Ik volgde haar.

Binnen gekomen in de kapsalon bleek het een damessalon te zijn, ze had mazzel. Na twintig minuten gewacht te hebben werd ze gevraagd plaats te nemen in de lederen kappersstoel en meteen kreeg ze een nylon cape om. De kapster begon haar dikke sluike haar uit te kammen en vroeg toen in het Frans hoe ze het wilde hebben. Via de spiegel zag ik haar pogingen doen om iets uit te leggen. Ik zag haar met haar handen aanwijzen iets van een pony net boven de wenkbrauwen en een lengte van ongeveer haar schouders. Toen volgde er nog wat vragen van de kapster waar ze duidelijk geen raad mee wist. Via de spiegel keek ze mij wanhopig aan. Ik stond op en liep naar de kapster, ik liet haar een foto van een kort bobkapsel zien, dat ik van internet had geplukt en dat precies voldeed aan hoe ik het haar geknipt wilde hebben.

De kapster stak haar duim omhoog en begon direct te knippen, haar opdracht was nu duidelijk. Ik stopte de foto direct weer in mijn jaszak en dacht een goede voorbereiding is het halve werk. Voor mijn vrouw was het echter niet duidelijk wat er nu ging gebeuren, maar ze had wel een angstig vermoeden. Ze keek mij onzeker aan en ik lachte vriendelijk terug. Ik zei verder niets en ging weer zitten.

De jonge kapster kamde de lange pony naar voren en zette toen zonder pardon de schaar aan de rechterkant halverwege het voorhoofd in het glanzende kastanjebruine haar. Ik zag nu een fontijn van zacht dik haar via de cape naar de grond glijden. Het snerpende geluid van de gulzig knippende schaar gaf mij een enorme kick. Het werd mijn vrouw toen meteen al duidelijk welk model het ging worden, maar daar viel nu niets meer aan te doen. Daar zat ze dan gevangen in de cape en met een taal probleem. Er was slechts een oplossing, geduldig wachten op hetgeen er verder ging gebeuren.

De kapster bleek niet van verschillende fases van knippen te houden, het was meteen recht op het einddoel af, ze knipte het haar ook zonder het nat te maken. De schaar knipte in een rap tempo in een kaarsrechte lijn over het voorhoofd en al snel ontstond een fraaie korte botte pony tot halverwege het voorhoofd, flink korter dan mijn vrouw ooit zelf had laten knippen. Dat was een prima start, ik genoot dan ook met volle teugen.

Nu begon ze de lengte te kammen, ze pakte een grote tondeuse en bracht deze door het omzetten van de schakelaar tot leven. Mijn vrouw keek nu zeer angstig en ontdaan, de kapster nam hier geen notitie van en plaatse de tondeuse al grommend in de zijkant van het haar ter hoogte van de kin. Opnieuw viel een lawine van versgeknipt haar in de cape en zocht zich wederom een weg naar de vloer. Het was heerlijk om te zien hoe de tondeuse telkens weer in het haar werd gezet en hoe de tondeuse soepel door het dikke haar heen vrat als een wilddier dat gulzig zijn prooi verslind. Snel draaide de kapster met haar tondeuse, zittend op haar kruk, een rondje rond het haar van mijn vrouw, met als eindresultaat een schitterend bot kapsel tot kaaklengte. De klus was geklaard en de cape ging af. Een prachtig bobkapsel met een heerlijke korte rechte botte pony was het eindresultaat. Ik rekende zeer tevreden af met de kapster en we stapten in de auto.

Ik reed weg en eerst bleef het lang stil naast mij. Toen deed mijn vrouw de zonneklep omlaag en keek in de make-upspiegel. Ze kamde zelf haar botte bobkapsel en zei toen: “Het valt mij nog mee en als we over drie weken thuiskomen is het wel weer aardig op lengte, voortaan ga ik vooraf wel naar de kapper, want dit risico wil ik nooit meer lopen. Ik zat te trillen in de stoel, terwijl ik moest afwachten wat jij haar bij mij liet knippen”.